Het Leven van Jezus door E. G. White

mensen ongetroost terneer. Met verlangende blikken zagen ze uit naar de komst van de Verlosser,
als de duisternis verdreven en het geheim van de toekomst geopenbaard zou worden.
Buiten het Joodse volk waren er mensen die de verschijning van een goddelijke leraar voorspelden.
Deze mensen zochten naar de waarheid, en hen werd de Geest der Inspiratie gegeven. Als sterren
aan een duistere hemel waren deze leraars één voor één opgestaan. Hun woorden der profetie
hadden in de harten van duizenden in de heidenwereld hoop doen ontstaan.
Reeds honderden jaren geleden waren de Schriften vertaald in het Grieks, dat in die tijd alom in
het Romeinse Rijk werd gesproken. De Joden waren overal verstrooid, en hun verwachting van
een komende Messias werd tot op zekere hoogte onder de heidenen gedeeld. Onder hen die door
de Joden als heidenen werden beschouwd, waren mensen die een beter begrip hadden van de
Bijbelse profetieën betreffende de Messias dan de leraars van Israël. Sommigen onder hen hoopten
op Zijn komst als een bevrijder van zonde. Wijsgeren legden zich toe op een studie van de
geheimen van het Hebreeuwse stelsel. De dweepzucht van de Joden verhinderde echter de
verspreiding van het licht. In hun streven om de scheiding tussen henzelf en de andere volken te
handhaven, wilden ze de kennis die zij betreffende de zinnebeeldige dienst nog bezaten, niet met
anderen delen. De ware Verklaarder moest komen. Degene op Wie al deze zinnebeelden
heenwezen, moest de betekenis daarvan verklaren.
God had door de natuur, door zinnebeelden, door patriarchen en profeten tot de wereld gesproken.
Aan het mensdom moesten lessen gegeven worden in de taal van het mensdom. De Engel des
verbonds moest spreken. Zijn stem moest gehoord worden in Zijn eigen tempel. Christus moest
komen om woorden te spreken die helder en duidelijk te begrijpen waren. Hij, de Schepper der
waarheid, moest de waarheid scheiden van het kaf van menselijke uitspraken, dat het krachteloos
gemaakt had. De beginselen van Gods regering en van het verlossingsplan moesten duidelijk
worden vastgesteld. De lessen van het Oude Testament moesten de mensen volledig voor ogen
worden gesteld.
Onder de Joden waren toch nog getrouwe zielen, afstammelingen van de heilige lijn, waarlangs de
kennis van God bewaard was gebleven. Deze zagen nog uit naar de hoop van de belofte die aan
hun vaderen was gedaan. Zij versterkten hun geloof door de stellige belofte die door Mozes was
gegeven, te overdenken. “De Here God zal u een profeet doen opstaan uit uw broeders, gelijk mij:
naar deze zult gij horen in alles wat hij tot u spreken zal”. En op een andere plaats lazen ze, hoe de
Here Iemand zou zalven “om een blijde boodschap te brengen aan ootmoedigen, om te verbinden
gebrokenen van hart, om voor gevangenen vrijlating uit te roepen”, en “om uit te roepen een jaar
van het welbehagen des Heren”. Zij lazen, hoe Hij “op aarde het recht” zou brengen, hoe “op Zijn
wetsonderricht” “de kustlanden” zouden “wachten”, hoe volken zouden opgaan naar Zijn licht en
koningen naar Zijn stralende opgang.”
De laatste woorden van Jakob vervulden hen met hoop: “De schepter zal van Juda niet wijken,
noch de heersersstaf tussen zijn voeten, totdat Silo komt”. De tanende macht van Israël getuigde
ervan dat de komst van de Messias nabij was. De profetie van Daniël schilderde de heerlijkheid
14