Het Leven van Jezus door E. G. White

en omgordde Zich daarmee. Met verbaasde belangstelling keken de discipelen toe, en in stilte
wachtten zij af, wat er zou gebeuren. “Daarna deed Hij water in het bekken en begon de voeten
der discipelen te wassen en af te drogen met de doek waarmede Hij omgord was”. Deze daad
opende de ogen der discipelen. Bittere schaamte en vernedering vervulden hun hart. Zij verstonden
het onuitgesproken verwijt en zagen zichzelf in een volkomen nieuw licht.
Zo bracht Christus Zijn liefde voor Zijn discipelen tot uitdrukking. Hun zelfzuchtige geest
vervulde Hem met droefheid, maar Hij ging niet met hen redetwisten over hun bezwaar. In plaats
daarvan gaf Hij hun een voorbeeld dat zij nooit zouden vergeten. Zijn liefde voor hen werd niet
gemakkelijk uitgeblust of verstoord. Hij wist, dat de Vader alle dingen in Zijn handen had gegeven,
en dat Hij van God was gekomen en naar God ging. Hij was Zich volkomen bewust van Zijn
goddelijkheid; maar Hij had Zijn koninklijke kroon terzijde gelegd, evenals Zijn koninklijke
gewaden, en had de gestalte van een dienstknecht aangenomen. Een van de laatste daden tijdens
Zijn leven op aarde was, Zichzelf te omgorden als een dienstknecht en de taak van een dienstknecht
te vervullen.
Vóór het Pascha was Judas voor de tweede maal met de priesters en schriftgeleerden
samengekomen, en had met hen de overeenkomst gesloten Jezus in hun handen over te leveren.
Niettemin voegde hij zich daarna bij de discipelen alsof hij onschuldig was aan enig kwaad en
alsof hij belang stelde in de voorbereidingen voor de maaltijd. De discipelen wisten niets van de
plannen van Judas. Alleen Jezus kon zijn geheim lezen. Toch stelde Hij hem niet aan de kaak.
Jezus hongerde naar zijn ziel. Hij gevoelde voor hem dezelfde last als voor Jeruzalem, toen Hij
weende over de ten ondergang gedoemde stad. Zijn hart schreide: Hoe kan Ik u prijsgeven? De
weerhoudende kracht van die liefde werd door Judas gevoeld. Toen de handen van de Heiland die
bezoedelde voeten wasten en ze afdroogden met de doek, werd het hart van Judas geheel ontroerd
door een opwelling om op dat ogenblik en op die plaats zijn zonde te belijden. Maar hij wilde zich
niet vernederen. Hij verhardde zijn hart tegen het berouw; en de oude drijfveren, die voor een
ogenblik ter zijde waren gesteld, beheersten hem weer. Judas nam nu aanstoot aan de daad van
Christus, dat Hij de voeten der discipelen waste. Indien Jezus zo nederig kon zijn, meende hij, kon
Hij nooit de koning van Israël zijn. Alle hoop op wereldse eer in een tijdelijk koninkrijk werd de
bodem ingeslagen. Judas was ervan overtuigd, dat hij niets kon winnen door het volgen van
Christus. Nadat hij had gezien, hoe Hij Zichzelf, naar hij meende, vernederde, werd hij versterkt
in zijn plan Hem niet te erkennen en zichzelf als misleid te beschouwen. Hij werd bezeten door
een boze geest, en hij besloot het werk waarin hij had toegestemd om zijn Here te verraden, te
voltooien.
Door het kiezen van zijn plaats aan tafel had Judas getracht zichzelf op de eerste plaats te stellen,
en Christus diende als een dienaar hem het eerst. Johannes, jegens wie Judas zoveel bitterheid had
gevoeld, werd als laatste gediend. Maar Johannes nam dit niet op als een verwijt of als een
belediging. Terwijl de discipelen Christus’ handeling gadesloegen, geraakten zij zeer onder de
indruk. Toen de beurt aan Petrus was, riep hij in opperste verbazing uit: “Here, wilt Gij mij de
voeten wassen?” De zelfvernedering van Christus brak zijn hart. Hij werd vervuld met schaamte
toen hij bedacht, dat geen van de discipelen deze dienst verrichtte. “Wat Ik doe”, zei Christus,
417