Het Leven van Jezus door E. G. White

als een aanvallende oorlogsvoering, te midden van tegenstand, gevaar, verlies en lijden. Maar zij
die dit werk doen, volgen slechts de voetsporen van hun Meester.
Als Verlosser der wereld werd Christus voortdurend geplaatst tegenover een schijnbaar falen. Hij,
de Boodschapper van genade aan deze wereld, scheen slechts weinig te doen van het werk dat Hij
verlangde te doen door te verheffen en te redden. Satanische invloeden werkten Hem voortdurend
tegen. Maar Hij wilde niet ontmoedigd worden. Door de profetie van Jesaja verklaarde Hij:
“Tevergeefs heb Ik Mij afgemat, voor niets en vruchteloos Mijn kracht verbruikt. Evenwel, Mijn
recht is bij de Here en Mijn vergelding is bij Mijn God... om Israël tot Hem vergaderd te doen
worden — en Ik werd geëerd in de ogen des Heren en Mijn God was Mijn sterkte”. Aan Christus
is de belofte gegeven: “Zo zegt de Here, Israëls Verlosser, Zijn Heilige, tot de diep verachte, de
bij het volk verafschuwde... Zo zegt de Here... Ik zal u behoeden en u stellen tot een verbond voor
het volk om het land weder te herstellen, om verwoeste eigendommen weer tot een erfdeel te
maken, om de gevangenen te zeggen: Gaat uit! tot hen die in de duisternis zijn: Komt te
voorschijn!... Zij zullen hongeren noch dorsten, woestijngloed noch zonnesteek zal hen treffen,
want hun Ontfermer zal hen leiden en hen voeren aan waterbronnen”.
Op dit woord steunde Jezus, en Hij gaf Satan geen kans. Toen de laatste stappen van Christus’
vernedering zouden worden gedaan, toen de diepste smart over Zijn ziel zou komen, zei Hij tot
Zijn discipelen: “De overste der wereld komt en heeft aan Mij niets”. “De overste dezer wereld is
geoordeeld”. Nu zal hij buitengeworpen worden. Met een profetische blik ging Christus de tonelen
na, die zouden plaatsvinden in Zijn laatste grote strijd. Hij wist, dat wanneer Hij zou uitroepen:
“Het is volbracht”, de gehele hemel zou triomferen. Zijn oor hoorde de verre muziek en de
overwinningskreten in de hemelse hoven. Hij wist, dat de doodsklok van het rijk van Satan dan
zou worden geluid, en dat de naam van Christus van wereld tot wereld door het universum zou
worden verkondigd.
Christus verheugde Zich, dat Hij meer kon doen voor Zijn volgelingen dan zij konden vragen of
denken. Hij sprak met zekerheid, wetende, dat er, alvorens de wereld werd gemaakt, een almachtig
bevel was uitgegaan. Hij wist dat waarheid, gewapend met de almacht van de Heilige Geest, zou
overwinnen in de strijd tegen het kwade, en dat de met bloed bevlekte banier triomfantelijk zou
waaien boven Zijn volgelingen. Hij wist dat het leven van Zijn vertrouwde discipelen gelijk zou
zijn aan het Zijne, een reeks van ononderbroken overwinningen, hier niet als zodanig gezien, maar
in het grote hiernamaals als zodanig zouden worden erkend.
”Dit heb Ik tot u gesproken”, zei Hij, “opdat gij in Mij vrede hebt. In de wereld lijdt gij verdrukking,
maar houdt goede moed, Ik heb de wereld overwonnen”. Christus faalde niet en werd niet
ontmoedigd, en Zijn volgelingen moeten een geloof openbaren dat even standvastig is. Zij moeten
leven zoals Hij heeft geleefd, en werken zoals Hij heeft gewerkt, omdat ze van Hem afhankelijk
zijn als de grote Meester-Werker. Zij moeten moed, werkkracht en volharding bezitten. Hoewel
schijnbare onmogelijkheden hun weg versperren, moeten zij door Zijn genade voorwaarts gaan. In
plaats van de moeilijkheden te betreuren, wordt er een beroep op hen gedaan om ze te overwinnen.
Zij moeten nergens aan wanhopen, en op alles hopen. Met de gouden keten van Zijn
440