Het Leven van Jezus door E. G. White

Jezus koos voor dit doel een hengstveulen waarop nog nooit iemand had gereden. Met blijde
geestdrift spreidden de discipelen hun mantels over het dier en deden hun Meester daarop
plaatsnemen. Tot op dat ogenblik had Jezus altijd te voet gereisd, en de discipelen hadden zich
aanvankelijk verwonderd afgevraagd, waarom Hij nu zou verkiezen te rijden. Maar in hun harten
herleefde de hoop met de vreugdevolle gedachte, dat Hij op het punt stond de hoofdstad binnen te
gaan, Zichzelf tot Koning uit te roepen, en Zijn koninklijke macht te bevestigen. Terwijl ze hun
boodschap deden, deelden zij hun vurige verwachtingen aan de vrienden van Jezus mede, en de
opwinding verspreidde zich wijd en zijd, waardoor de verwachtingen van het volk tot een
hoogtepunt werden gevoerd.
Christus volgde het Joodse gebruik voor een koninklijke intocht. Het dier waarop Hij reed, was
het dier waarop de koningen van Israël plachten te rijden, en de profetie had voorzegd, dat op deze
wijze de Messias tot Zijn koninkrijk zou komen. Nauwelijks was Hij op de ezel gezeten, of een
luide triomfkreet weerklonk door de lucht. De schare heette Hem welkom als Messias, hun Koning.
Jezus aanvaardde nu het eerbetoon dat Hij nooit tevoren had toegestaan, en de discipelen namen
dit aan als een bewijs, dat hun blijde verwachtingen verwezenlijkt zouden worden, doordat ze Hem
op de troon zouden zien. De menigte was ervan overtuigd dat het uur van hun bevrijding op handen
was. In hun verbeelding zagen zij reeds de Romeinse legers uit Jeruzalem verdreven, en Israël
wederom een onafhankelijke natie. Allen waren gelukkig en opgewonden; de mensen wedijverden
met elkander in het brengen van eerbewijzen aan Hem. Zij konden geen uiterlijke pracht en praal
ten toon spreiden, maar zij gaven Hem de aanbidding van hun blijde harten. Zij waren niet in staat
Hem kostbare geschenken te geven, maar zij spreidden hun overkleren als een tapijt op Zijn pad,
en zij strooiden ook de bladerrijke takken van de olijfboom en van de palm op de weg. Zij konden
de triomfantelijke stoet niet met koninklijke standaards doen voorafgaan, maar zij sneden de
wuivende palmtakken af, het overwinningsembleem van de natuur, en wuifden ermee omhoog
onder luide toejuichingen en hosannageroep.
Terwijl zij voortgingen, werd de menigte aanhoudend groter, doordat degenen die over de komst
van Jezus hadden gehoord, zich haastig bij de stoet aansloten. Toeschouwers vermengden zich
voortdurend met de menigte en vroegen: Wie is dit? Wat betekent al die opschudding? Zij hadden
allemaal over Jezus gehoord, en verwachtten dat Hij naar Jeruzalem zou gaan; maar zij wisten, dat
Hij tot op dat ogenblik ieder streven om Hem op de troon te plaatsen, van de hand had gewezen,
en ze waren zeer verbaasd te vernemen dat Hij het was. Zij vroegen zich af wat deze ver-andering
in Hem Die verklaard had, dat Zijn koninkrijk niet van deze wereld was, kon hebben
teweeggebracht.
Hun vragen waren tot zwijgen gebracht door een triomfkreet. Steeds weer wordt deze door de
enthousiaste menigte herhaald; de mensen die op grote afstand zijn, nemen de kreet over, en het
weergalmt over de omliggende heuvels en dalen. En nu sluiten grote menigten uit Jeruzalem zich
bij de stoet aan. Van de mensen die samengekomen zijn om het Pascha te vieren, gaan duizenden
uit om Jezus welkom te heten. Zij begroeten Hem door met palmtakken te wuiven en met het
uitjubelen van gewijde liederen. De priesters in de tempel blazen de bazuin voor de avonddienst,
363