Het Leven van Jezus door E. G. White

werkte aan de harten der kinderen om Zijn getuigen te zijn. Indien de stemmen der kinderen zouden
hebben gezwegen, dan zouden de zuilen in de tempel de lof van de Heiland hebben doen
weerklinken.
De Farizeeën waren uitermate in de war en ontsteld. Iemand Wie zij geen vrees konden
inboezemen, beheerste hier het terrein. Jezus had Zijn plaats ingenomen als wachter van de tempel.
Nooit tevoren had Hij zulk een koninklijk gezag gebruikt. Nooit tevoren hadden Zijn woorden en
werken zo’n grote macht bezeten. Hij had heerlijke dingen gedaan in geheel Jeruzalem, maar nooit
op zulk een plechtige en indrukwekkende wijze. In aanwezigheid van de mensen die getuigen
waren geweest van Zijn wonderwerken, durfden de priesters en oversten Hem niet openlijk hun
vijandigheid te tonen. Hoewel zij vertoornd en verbijsterd waren door Zijn antwoord, konden zij
die dag verder niets bereiken.
De volgende morgen overwoog het Sanhedrin opnieuw, hoe zij tegen Jezus zouden moeten
optreden. Drie jaar geleden hadden zij een teken verlangd voor Zijn Messiasschap. Sinds die tijd
had Hij in het gehele land machtige werken verricht. Hij had de zieken genezen, op wonderlijke
wijze duizenden mensen gevoed, op de golven gewandeld en de kolkende zee doen bedaren door
Zijn woord. Steeds weer las Hij de harten der mensen als een open boek; Hij had boze geesten
uitgeworpen en doden opgewekt. De oversten hadden de bewijzen voor ogen dat Hij de Messias
was. Zij besloten nu geen teken te vragen voor Zijn gezag, maar Hem te dwingen iets toe te geven
of te verklaren waarop Hij veroordeeld zou kunnen worden.
Zij begaven zich naar de tempel, waar Hij leerde, en stelden Hem vervolgens de vraag: “Krachtens
welke bevoegdheid doet Gij deze dingen? Of wie heeft U de bevoegdheid gegeven om deze dingen
te doen?” Zij verwachtten dat Hij zou beweren, dat Zijn gezag van God kwam. Zij hadden het plan
een dergelijke verklaring te ontkennen. Maar Jezus antwoordde hun met een vraag die
ogenschijnlijk op een ander onderwerp betrekking had, en Hij stelde Zijn antwoord aan hen
afhankelijk van hun antwoord op deze vraag. “Vanwaar was de doop van Johannes?” zei Hij; “Uit
de hemel of uit de mensen?”
De priesters zagen, dat zij voor een lastige keuze waren gesteld, waarvan geen spitsvondigheid
hen zou redden. Indien zij zeiden, dat de doop van Johannes uit de hemel was, zou hun
inconsequentie aan het licht komen. Christus zou zeggen: “Waarom hebt gij hem dan niet geloofd
P” Johannes had van Christus getuigd: “Zie, het Lam Gods, Dat de zonde der wereld wegneemt”.
Indien de priesters het getuigenis van Johannes geloofden, hoe konden zij dan ontkennen dat
Christus de Messias was? Indien zij datgene verklaarden wat zij werkelijk geloofden, namelijk dat
het werk van Johannes uit de mensen was, zouden ze een storm van verontwaardiging over zich
brengen; de mensen geloofden immers, dat Johannes een profeet was.
Met intense belangstelling wachtte de schare op de beslissing. Zij wisten, dat de priesters hadden
beleden, dat zij het werk van Johannes aannamen, en zij verwachtten dat zij zonder verdere vragen
zouden erkennen, dat hij van God gezonden was. Maar nadat zij heimelijk met elkander hadden
overlegd, besloten de priesters zich niet in de vingers te snijden. Huichelachtig betuigden ze
377