Het Leven van Jezus door E. G. White

naar de zielsangst en wanhoop die hen in Jeruzalem wachtten. En Satan was aanwezig om zijn
verleidingen aan de Zoon des mensen op te dringen. Waarom zou Hij nu naar Jeruzalem gaan,
waar een wisse dood Hem wachtte? Overal rondom Hem hongerden zielen naar het Brood des
levens. Overal wachtten lijdenden op Zijn woord van genezing. Het werk dat door het evangelie
Zijner genade zou worden verricht, was nog maar pas begonnen. En Hij was een man in de volle
kracht van Zijn leven. Waarom zou Hïj niet uitgaan naar de uitgestrekte akkers der wereld met de
woorden Zijner genade, en de aanraking van Zijn genezende kracht?
Waarom verschafte Hij Zichzelf niet de vreugde van het schenken van licht en blijdschap aan die
miljoenen die in duisternis en droefenis leefden? Waarom zou Hij het binnenhalen van de oogst
overlaten aan Zijn discipelen, die zo zwak van geloof waren, zo traag van begrip, zo langzaam,
wanneer het op handelen aankwam? Waarom zou Hij nu de dood onder ogen zien en het werk
achterlaten, terwijl het nog in de kinderschoenen stond? De vijand, die in de woestijn zich
tegenover Christus had gesteld, viel Hem nu aan met heftige en sluwe verleidingen. Indien Jezus
een ogenblik had toegegeven, indien Hij Zijn levensloop in de geringste bijzonderheid zou hebben
veranderd om Zichzelf te redden, dan zouden de vertegenwoordigers van Satan hebben
getriomfeerd, en de wereld zou verloren zijn geweest.
Maar Jezus had “Zijn aangezicht” gericht “om naar Jeruzalem te reizen”. De enige wet in Zijn
leven was de wil Zijns Vaders. Bij het bezoek aan de tempel, toen Hij nog een jongen was, had
Hij tot Maria gezegd: “Wist gij niet, dat Ik bezig moet zijn met de dingen Mijns Vaders? In Kana,
toen Maria had verlangd, dat Hij Zijn wondere kracht zou openbaren, was Zijn antwoord: “Mijn
ure is nog niet gekomen”. Met dezelfde woorden had Hij Zijn broeders geantwoord, toen zij bij
Hem erop aandrongen, dat Hij naar het feest zou gaan. Maar in Gods grote plan was het uur
vastgesteld waarop Hijzelf geofferd zou worden voor de zonden der mensen, en dat uur zou
spoedig aanbreken. Hij zou niet falen of struikelen. Zijn schreden zijn gericht naar Jeruzalem, waar
Zijn vijanden reeds lang plannen hebben beraamd om Hem het leven te benemen; nu zal Hij het
afleggen. Hij was vastbesloten de weg te gaan naar vervolging, verloochening, verwerping,
veroordeling en dood.
”En Hij zond boden voor Zich uit. En zij gingen heen en kwamen in een dorp der Samaritanen om
alles voor Hem gereed te maken”. Maar de mensen weigerden Hem te ontvangen, omdat Hij op
weg was naar Jeruzalem. Hiermee gaven zij als hun mening te kennen, dat Christus voorkeur
toonde voor de Joden, die zij met intense bitterheid haatten. Was Hij gekomen om de tempel te
herstellen en om te aanbidden op de berg Gerizim, dan zouden ze Hem met blijdschap hebben
ontvangen; maar Hij ging naar Jeruzalem, en zij wilden Hem geen gastvrijheid bewijzen. Weinig
beseften zij, dat zij de beste gave van de hemel van hun deur zonden. Jezus verzocht de mensen
Hem te ontvangen, Hij vroeg de gunsten hunner handen, ten einde dicht bij hen te kunnen komen
en de rijkste zegeningen te schenken. Voor iedere vriendelijkheid, Hem bewezen, schonk Hij een
hartelijke genade. Maar dit alles ging voor de Samaritanen verloren vanwege hun vooroordeel en
dweepzucht.
Jacobus en Johannes, de boodschappers van Christus, ergerden zich zeer aan de belediging hun
Here aangedaan. Zij waren vol verontwaardiging, omdat Hij door de Samaritanen, die Hij eerde
311