Het Leven van Jezus door E. G. White

niet zijn. Er werd voor de Zoon van God geen weg ter ontkoming gevonden. In deze
verschrikkelijke crisis, toen alles op het spel stond, toen de geheimzinnige beker beefde in de hand
van de Lijder, openden de hemelen zich, een licht scheen in de verschrikkelijke duisternis van het
crisisuur, en de machtige engel die in Gods tegenwoordigheid staat en die de plaats inneemt
waarvan Satan was gevallen, kwam aan Christus’ zijde. De engel kwam niet om de beker uit
Christus’ hand te nemen, maar door de verzekering van de liefde van de Vader, Hem de kracht te
geven die te drinken. Hij kwam om de goddelijk-menselijke Smekeling te versterken. Hij wees
Hem op de geopende hemelen en vertelde Hem over de zielen die, als gevolg van Zijn lijden,
zouden worden behouden. Hij verzekerde Hem, dat Zijn Vader groter en machtiger is dan Satan,
dat Zijn dood de volkomen nederlaag van Satan tot gevolg zou hebben en dat het koninkrijk van
deze wereld aan de heiligen des Allerhoogsten zou worden gegeven. Hij verzekerde Hem, dat Hij
“door Zijn moeitevol lijden” zou “zien tot verzadiging toe” en dat Hij velen zou behouden, voor
eeuwig behouden.
De zielestrijd van Christus was nog niet ten einde, maar Zijn neerslachtigheid en ontmoedig ing
verlieten Hem. De storm was geenszins gaan liggen, maar Hij Die onder die storm gebukt ging,
werd gesterkt om de woede ervan te weerstaan. Kalm en vredig trad Hij te voorschijn. Een hemelse
vrede lag op Zijn met bloed bevlekt gelaat. Hij had datgene doorstaan wat geen mens ooit zou
kunnen doorstaan, want Hij had het lijden van de dood voor ieder mens gesmaakt.
De slapende discipelen waren plotseling ontwaakt door het licht dat hun Heiland omgaf. Zij zagen
hoe de engel zich boog over hun Meester, Die met het aangezicht ter aarde lag. Zij zagen hoe hij
het hoofd van de Heiland ophief en aan zijn borst deed steunen, en hoe hij naar de hemel wees. Zij
hoorden zijn stem, als zoete muziek, woorden van vertroosting en hoop spreken. De discipelen
dachten terug ‘aan hetgeen zij op de berg der verheerlijking hadden gezien. Zij herinnerden zich
de heerlijkheid waarmee Jezus in de tempel was omgeven, en de stem van God die uit de wolk
sprak. Nu werd diezelfde heerlijkheid opnieuw geopenbaard, en zij vreesden niet langer voor hun
Meester. Hij stond onder de hoede van God; er was een machtige engel gezonden om Hem te
beschermen. Weer geven de discipelen in hun vermoeidheid toe aan de vreemde bedwelming die
hen overmant. Weer vindt Jezus hen slapende. Terwijl Hij vol droefheid op hen neerziet, zegt Hij:
‘Slaapt nu maar en rust. Zie, de ure is nabijgekomen, en de Zoon des mensen wordt overgeleverd
in de handen van zondaren”.
Terwijl Hij deze woorden sprak, vernam Hij de voetstappen van de menigte die Hem zocht, en zei:
“Staat op, laten wij gaan. Zie, die Mij overlevert, is nabij”.
Toen Jezus naar voren trad om Zijn verrader te ontmoeten, waren er geen sporen zichtbaar van de
strijd die Hij kort tevoren had gestreden. Voor Zijn discipelen staande, zei Hij: “Wie zoekt gij? Zij
antwoordden Hem: Jezus de Nazoreeër”. Jezus antwoordde: “Ik ben het”. Toen deze woorden
werden gesproken, ging de engel die Jezus kort te voren had gediend, tussen Hem en de menigte
staan. Een goddelijk licht bestraalde het gelaat van de Heiland, en de gestalte als van een duif
overschaduwde Hem. In de tegenwoordigheid van deze goddelijke heerlijkheid kon de
447