2606-volledige-tekst_tcm28-124504

Daarnaast is er nog het Collective Cheikh Yassine, vernoemd naar de oprichter van Hamas.
Al Adraoui (interview november 2015) stelt dat zij vooral reageert op actuele gebeurtenissen,
door middel van demonstraties, en uit niet meer dan vier of vijf ‘kernpersonen’
bestaan, met daar omheen maximaal twintig mensen. Zij is bekend van de demonstratie
voor de moskee in Drancy tegen de imam van deze moskee, de heer Chalghoumi, omdat
deze een verrader zou zijn. Deze imam heeft een progressief geluid en mengt zich actief in
het debat, en zoekt bijvoorbeeld de verbinding met joodse leiders. De informatie over deze
groepering is beperkt, daarom zal de groepering niet verder worden behandeld.
5.3.2 Discursieve repertoires
Wat alle salafistische islamitische stromingen – ook de niet gewelddadige - in Frankrijk
gemeen hebben, is hun afgezonderde leefstijl en hun verwerping (geheel of gedeeltelijk)
van de Franse maatschappij. Zij gaan ervan uit dat Westerse waarden onverenigbaar zijn
met islamitische waarden. Zij doen geen poging als ‘Frans burger’ opgenomen te worden in
de maatschappij (bijvoorbeeld door middel van stemmen) en wijzen de Franse politiek af en
tot op bepaalde hoogte ook de maatschappij. Sommige apolitieke salafistische stromingen
schrijven echter wel sociale en economische integratie voor.
Daarnaast zijn er specifiek binnen het radicale-islamveld verschillende motieven te onderscheiden.
Zo is een van de doelen het ontregelen van de sociale orde, en het creëren van een hel op
deze aarde voor iedereen die door hen als niet-moslim wordt beschouwd (Amghar 2009: 44).
Dit wordt ingezet door een anti-imperialistisch discours, met als doel de Amerikaanse/Israëlische
macht te bevechten. Dit discours wordt gevoed door de ontwikkelingen in Israël-Palestina
en Irak, en door de ervaren discriminatie van de gehele ummah. Niet alleen de ideologie van
Al Qaida is hierbij leidend, maar ook de gebruikte tactieken, waaronder zelfmoordaanslagen.
Een ander doel is het creëren van een islamitische staat, waarbij wordt teruggegaan naar de
regels van de beginjaren van de islam. Om een nieuwe wereld te scheppen, dient de huidige
‘te sterven’, aldus Roy (in Benichou e.a. 2015: 200). Hiermee heeft het discours apocalyptische
trekken. Het is afhankelijk van de groepering in welk gebied de islamitische staat - of
kalifaat – moet worden gesticht, variërend van wel- of niet-islamitische landen, of enkel het
territorium van het eerste kalifaat uit de begintijden van de islam.
De stroming waar onder andere de GIA op is gebaseerd ziet een islamitische staat als enige
alternatief voor de dictatoriale regimes. Jihad wordt gezien als de enige vorm om de staat te
islamiseren, en vervolgens de maatschappij. De groeperingen gebruiken geweld om hun
onderhandelingspositie met de staat te versterken. Zij hebben, vaak door ervaringen van
repressie in hun land van origine, geen vertrouwen in politieke middelen om hun doel te
bereiken (Amghar 2009).
Binnen het discours van de radicaalislamitische beweging geldt Frankrijk als een grote
opponent om een zestal redenen, waarvan eerder al enkele genoemd. Volgens Migaux (2014)
en Benichou e.a. (2015) is de belangrijkste reden de wraak tegen de Franse repressie van
Franse jihadisten; tussen 1993 en 2014 werden 1800 Franse jihadisten gearresteerd, waarvan
er rond de 200 nog steeds in de gevangenis zitten. Een andere dominante reden is Frankrijks
volharding in ‘laïcité’, die zich vertaalt in het verbod op het dragen van de niqab in het
openbaar, maar die wel de vrijheid van expressie voorstaat die in de marges wordt gemarkeerd
door de karikaturen in Charlie Hebdo. Ook haar bijdrage aan ‘the War on Terror’ met
een militaire aanwezigheid in een groot aantal islamitische landen vormt een dominante
reden (Boyle 2013: 26, Benichou e.a. 2015: 217,218). Daarnaast wordt nog als reden genoemd
de aanwezigheid van organisaties zoals de Conseil de Culte Musulman en France, die een
Franse islam voorstaan, volgens de jihadisten een islam die ver af staat van hoe deze wordt
beschreven in de sharia. En zoals eerder genoemd, bewijst Frankrijks steun aan de regimes
van Algerije, Mauritanië en Niger en de geschiedenis met kruistochten en kolonisatie dat
Frankrijk de islamitische wereld wil beheersen (Benichou e.a. 2015: 217,218).
Bedreigde identiteiten: De wisselwerking tussen anti-islambewegingen en de radicale islam
77