2606-volledige-tekst_tcm28-124504

Op 19 september 2006 schreef Robert Redeker, docent filosofie, een stuk in de Franse krant
Le Figaro, genaamd “Wat moet de vrije wereld doen tegen de islamistische intimidaties?” 86
(Le Figaro 20 September 2006). Hoewel de titel suggereert dat hij zich specifiek richt op de
islamisten, laat hij zich in het artikel negatief uit over de islam in het algemeen, de Koran
en de profeet Mohammed. Eén van de zinnen is “Haat en geweld bewonen het boek waarmee
iedere moslim is opgevoed, de Koran”. De DST (de Franse geheime dienst) vond zijn foto
en persoonlijke gegevens, waaronder zijn adres, op jihadistische websites. Twee jongemannen
werden opgepakt omdat zij Redeker per mail doodsdreigingen hadden gestuurd (La
Liberation 10 januari 2007). Eén van de twee mannen bleek uit eigen initiatief gehandeld te
hebben en geen banden met een jihadistisch netwerk te hebben, over de andere wordt in
verschillende media niets vermeld (Le Monde 17 oktober 2006). Redeker werd onder politiebeveiliging
gesteld en dook onder (Tevanian 2007).
Een tweede illustratieve gebeurtenis binnen het radicale-islamveld zijn de moorden van
Mohammed Merah op zeven mensen: drie Franse militairen, drie joodse kinderen en een
rabbijn in de periode tussen 11 en 19 maart 2012 in Toulouse en Montauban. Zijn broer en
een andere Franse jihadist zouden zijn inspiratiebronnen zijn geweest tijdens zijn radicaliseringsproces
(Boyle 2013). In 2011 was hij bovendien naar Pakistan en Afghanistan gereisd
(Bakker & De Roy van Zuijdewijn 2015). Hij zou hebben aangekondigd zich op Frankrijk te
gaan wreken. Tijdens de omsingeling door de politie van zijn huis, net voordat hij dood zou
worden geschoten, belde Merah een televisiestation en gaf drie redenen voor zijn daden:
het verbod op de niqab, de Franse deelname aan de oorlog in Afghanistan en wraak op de
dood van Palestijnse kinderen door Israël. De video van zijn moorden stuurde hij naar Al
Jazeera met de titel ‘Al Qaida valt Frankrijk aan’ en in zijn verklaring lijkt hij geïnspireerd
te zijn door de leiders van Al Qaida, zij het niet direct, maar indirect (Boyle 2013).
Het jaar daarna, op 2 maart 2013, werden drie mannen opgepakt terwijl ze een explosief
aan het maken zijn waarmee ze een autobomaanslag willen plegen, ter ere van de eerste
verjaardag van de dood van Mohammed Merah (Migaux 2014).
In hetzelfde jaar, in mei 2013, stak bovendien een Franse bekeerling een Franse soldaat neer
in een winkelcentrum vlakbij Parijs. Vermoed wordt dat dit geïnspireerd was door de
moord op Lee Rigby in Londen door twee Britten van Nigeriaanse origine (Migaux 2014).
In 2015 vonden meerdere spraakmakende gebeurtenissen binnen het radicale-islamveld
plaats. Zo vond op 7 januari 2015 de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo plaats. Hierover
aanstonds meer.
Daarnaast vermoordde Yassin Salhi op 26 juni 2015 zijn baas Hervé Cornara van het
transportbedrijf waar hij werkt in Isère. Hij onthoofdde hem en plaatste het hoofd vervolgens
op de spijlen van het hek, omwonden door twee stroken met de islamitische geloofsbelijdenis.
Hij maakte een ‘selfie’ van zichzelf met het hoofd en stuurde het naar een van
zijn beste vrienden die banden zou hebben met de IS in Syrië. Daarna reed hij met zijn auto
tegen een hangar van de fabriek die diende als opslagplaats voor gasflessen, met als doel
alles te laten exploderen (Le Monde 28 juni 2015).
En als laatste in deze opsomming vonden op 13 november 2015 verschillende aanslagen in
Parijs plaats, waaronder in een concerthal, de buurt daaromheen met veel barretjes in het
12e arrondissement en bij het voetbalstadium in Saint-Denis, de noordelijke voorstad van
Parijs. In het totaal vonden 130 mensen de dood. De aanslagen werden opgeëist door IS. De
daders hadden zowel Belgische als Franse nationaliteiten.
86 “Face aux intimidations islamistes, que doit faire le monde libre?”
Bedreigde identiteiten: De wisselwerking tussen anti-islambewegingen en de radicale islam
79