La Lukto de Joram - universala esperanto

En la vespero Joram komunikas la novažon al sia
filjino. Šin pleje trafas la lastaj paroloj de Sarea.
Senmove ši revetas pri ili.
– “Jehovo gardu min kontraw nod Sarea kiel bopatrod!”
ši predžas en sia koro.
Jadus estas afabla juna viro. Alta je staturo, li
swingas sin vigle kaj elaste tra la butiko. Lia
rufeblonda kapo sur gratsia kolo nete
konturidžas kontraw la buntaj elmontražoj. Li
estas okulfrape diligenta kaj servema kiam
aperas lia mastro. Por tšio li havas intereson kaj
akre stretšas siajn grandajn orelojn. Dum foresto
de Joram li šovas sian pezan aktsipitran nazon
en tšiud vazod. Ordinaran vendadon li lasas al la
malsuperaj komizoj, sed ritše aspektantajn
klientojn li servas persone.
– “Sin kašas granda kapitalo en tiu-tši bazaro,”
opinias li. “Mia patro stiis kion li faris, pušante
min tši-interned. Ba! la filjineton de Joram mi
jam prenos kiel aldonan premion!”
Li ridetas. Li ridetas la tutan tagon per dikaj,
maldelikataj lipoj. La rudšaj sanmakuloj sur liaj
vangoj ardas pro petolkuradžo. Jadus dronas en
kontento, sentas sin hejme. En la vespero li surmetas
gelbakoloran talaron kaj iras al la eksterurba
vilao. Kiam li renkontas non Edisa, ankoraw
kreskas lia malavara komplezemo. Li
montras sin šatinda, fratetse zorgema, kaj okulifas
al ši. Je tšiu šia parolo li trovas tšarman karesvorton.
107