La Lukto de Joram - universala esperanto

jam! Tiamaniere oni ne traktas malfelitšan
frenezulon!”
Samdire li fudžas for el kartsero kaj palatso.
Apud la restadejo de Ana, li kunpušidžas kun iu,
tie fikspoze dežoranta kfazaw gardisto.
– “Rabi ,” etlawtas lia votšo.
Joram džin rekonas. “Venu kun mi, Filok. Li plu
ne estas tie-tši.”
Silente la du pašas malrapide tra la hela
lumnokto.
En la butika domo atendas Edisa, kun etenditaj
brakoj psalmojn murmurante. Joram sendas šin
dormi.
La viroj mem ne pensas pri enlitidžo. Joram sidadas
senparole. En lia spirito ankridžis tiu bildo
de la Suferanto en mutsida ejatšo kaj Lia
konsterna rezignemo. Nur unu ekspliko šajnas
aktseptebla: frenezidžonta Li jam estis en la
momento kiam Li pretendis Sin supera kaj
avantempa al Redžo David; hodiaw Lia prudento
komplete devojidžas. Jes, mensmalsana,
mensmalsana! li preskaw krias.
Džis tiam Filok respektintis la silenton. Tšu li ne
havas troabundon da privataj zorgoj? Tamen, li
konservas iom da espero: tiu Jesuo ja posedas
diajn povojn!
– “Kiun vi tselas?” demandas li, pensante ke Joram
deziras iom konversadi.
– “Li!” lakonetsas la respondo.
– “Tšu Li? Ne, Li tserte liberigos Sin mem. En
oportuna momento Li ekuzos Sian potentsegon,”
opinias la juna pagano.
– “Se Li nur ne estus frenezidžinta! Li mutas kiel
172