La Lukto de Joram - universala esperanto

ta super mia mizeratša homa naturo, tiel vaste
transpasante mian senvaloron, mian senpovon.
Sinjoro, pardonu min!”
Filok nun tenas la manojn falditaj, dum li ankoraw
kelke da momentoj opservas la Krutsifiton,
džisfunde kortušite. Tiel starante, li rekonsideras
siajn provojn de la pasintaj monatoj, siajn avanajn
statuojn, kaj jen tiun-tši plej novan. Lia spirito
komentsas vagi for. Enreve li vidas sin mem
sidanta en strangaforma veturilo. Per tiu li volas
antawed, sed la vojo estas ege kruta. Rigardu, tie
aperas nekonata viro sur la vojo; bela homo. Tiu
etendas unu manon kaj donas malfortas ekpušon
al la tšaro. Ne, ne malforta, tšar nun lia
veturilo rapide rulidžas supred kaj atingas la
kreston. Tie kušas granda blanka štono. Kfazaw
por distri sin, Filok komentsas prilabori džin. Kaj
el la bloko li tšizas bildon. Tia estis la viro kiu
helpis min,» diras li, kiam la verkažo estas finita.
«Ne,» li tuje korektas, «tia li ne estis, li estis multe
pli bela.» Sammomente Filok kontsias ke li devas
veturi plu. Tie kušas la vojo. Li grimpas al džia
supro. Pene oprogresas la veturilo. Denove li renkontas
la enigman viron. Ankoraw pli bela tiu
nun estas; kaj tute bona. Tion Filok stias kun
tsertetso. Ree la silenta viro donas pušon al la
tšaro, kaj rigardu, ankorawfoje dži pro tio rapidas
supred. Denove kušas tie štono, kiun Filok transformizas
en statuod, en bildod de la survoja helpanto,
pli belaspektan ol avane. Sed Filok
pertseptas ke ankoraw ne estas finite; li devas
plued: ree kruta vojo levidžas antaw li. Lante li
opro-gresas. Trian fojon aperas la misterulo. Tiu
195