La Lukto de Joram - universala esperanto

La alia malvarme ridetas:
– “Tiamdo mi informos non Rabi Joram!” li
minatsas.
Ši eksentas froston. Sed ankaw atakas šin
abomeno tuši tiun pintan, malšatindan
mienatšon per signo de amo. Ši klinas la kapon.
– “Nu?” Jadus proksimigas sin kaj metas manon
sur šiad šultrod. Senzorge li dawrigas: “Nu, iam
devos esti la unua fojo, kaj mi tre džojas ke tiu
unua estos por mi. Venu!”
Li antawenigas la bušon kaj altiras la knabinon.
Sub impeto de la timo ši ekagas. Tuj ši dreenigas
sin tšar la tentanto, pelata de pasio, nun metas
ankaw la alian manon sur šiad korpod, šin
premas al si kaj kisas. Kolere ši vangofrapas lin
kaj klopodas ekkuri for. Sed li baras la vojon al la
pordo.
Unu momenton ankoraw flagras liaj okuloj, sed li
bremsas sin, ekridetas kaj gestas kfazaw li volus
denove tširkawpreni šin.
– “Ax, tšarma gazelino,” ridetas li artifike, “jam
ne koleru pro tia malgravažo! Tšu do ne estis
agrable, tšu ne estis plezure?”
– “Iru for!” ši ordonas. “Iru for, aw mi alvokos la
servistinojn!”
– “Ne netsesas minatsoj, karulino” rezignas li.
“Vidu, mi iras jam. Ne forgesu silenti, tamen!
Tiamdo ankaw mi silentos. Kaj tsetere, pripensu
ke la patro eble iam donos tsin al mi kiel
fiantšinon. Tagon, mia turtinjo!” Je tio li
malaperas.
Ši glitfalas sur benkod kaj amare ekploras.
Abomeno levidžas en šia koro por la filjo de
114