La Lukto de Joram - universala esperanto

duone spite.
– “Eble,” ridetas la Heleno. “Kaj vi, Rabi, tšu vi
ankoraw kredas je Jesuo kiel je Mesio?”
– “Jes,” senhezitas Joram.
– “Kaj, nun ke Li relevis Sin, ankaw je Lia dietso?”
– “Kiel mi do kredu ke homo povas esti Dio apud
Jehovo? Tsi, pagano, estas kunsekfa en tsiaj
kredoj, kaj mi povas kompreni ke al tsi fatsilas
meti novan dion apud la multajd tseterajd. Sed
mi...?”
– “Lasu min konfesi ion, Rabi. Mian polyteisman
kredon vi jam delonge subfosis. Kiam mi do
staris antaw via krutsifita Mesio, kun Siaj brakoj
lardže malfermitaj, kfazaw Li deziris tširkawpreni
la tutan homaron, tiam mi repensis pri la paroloj
kujn mi awdis el Lia bušo en la glora enirtago:
«Kiam Mi estos de Tero levita, Mi tiros tšiujn al
Mi.» Ankaw mi en tiuj momentoj sentis min tirata
al Li far-de granda forto, kaj mi diris: «Mia Dio,
mi kredas je Vi! Kaj vidu, tuje tšiu restanta
kredo je aliaj dioj vaporidžis! Unusola Dio al mi
postrestas, nur unu: Jesuo, la posedanto de tšiuj
noblaj etsoj en perfekta grado. Li sola!”
Joram videble kortušatis pro tiuj paroloj. En liaj
okuloj kreskas larmovatro kaj por kaši tion, li
metas la manplatojn kontraw siad vizadžod. Tiele
li restas kelkatempe sen paroli. Poste li levas la
kapon:
– “Filok,” diras li, kaj en lia votšo kušas plu
neniom de la iama majstro, kiu aplombe stipovis
diskuti, sed male vibreto de admiro kaj de
respekto kune, “Filok, vi vidis Lin mortanta?
190