La Lukto de Joram - universala esperanto

– “Kaj via patro, Edisa, tšu li kredas tiun rakonton?”
– “Mi ne stias. Eble li ankoraw ne awdis džin, Filok;
iru vi al li en la urbo kaj rakontu. Eble ankaw
li nun kredos je dietso de la Mesio, same kiel
ni!”
– “Tšu kiel nï, Edisa!? Vi do partoprenas mian
kredon?”
– “Tšu nur vian kredon? Mi kredas je la Savanto
law la Promeso. Sed tamen mi ne volas idži
malfidela al la instruoj de mia patro. Mi kredas je
Jehovo, la vera Dio. Mi kredas je unika Dio! Kiel
tio eblas, mi ne stias, Filok, mi ne stias, ne stias!!”
Edisa vere perdis la egalpezon. Larmoj abunde
fluas sur iaj junaj vangoj kaj ši šantselidžas al la
pordo.
Antaw la statuo de la Krutsifito ši pretere levas la
kapon: “Dio!” singultas šia votšo, ”donatsu ke ni
povu vidi klare; Patsjo, kaj mi, kaj Filok!”
– “Tšu mi vere devas iri al via patro?” dubas la
juna viro. “Kaj malkaši ke vi vizitis min?”
– “Ne, ne, ne iru!” nun petegas ši, inter larmofluoj.
Tiam ši reiras hejmed, provante venki la ploremon.
La historio pri tšieled-iro de la Mesio ne tiom
skuis non Joram, kiom timis lia filjino. La rabeno
tamen longe pripensadis tiun okazažon, diligente
foliumante en siaj skriborulažoj, sertšegante tše
199