La Lukto de Joram - universala esperanto

sidas plu, kfazaw li ne estus rimarkinta ke la juna
viro jam tšesis paroli. Edisa neniun vorton
pronontsis, sed iaj okuloj sentšese estis direktitaj
al Filok. Tšio aperas al ši kiel sondža bildo,
ankoraw dawranta. Šiaj rigardoj gluidžis al la
bušo, kiu tiel allure priskribis, tiel en agordo kun
šia propra koro. Plena je admiro por la rakontinto,
ši šajnas plu trinki liajn parolojn. Etš ne
unu momenton venus al ši el la pensojd, flegi alian
opinion ol tiun de Filok. Jen la juna viro rektigas
sin iom kaj iliaj rigardoj interplektas. Lia
mieno helidžas, milda rideto ekludas tširkaw lia
bušo kaj liaj okuloj nevole ritsevas teneran esprimon.
Edisa estas kortušita. Sur šia vizadžo
kreskas rebrilo de felitšo. Ambaw gejunuloj
surprizite kontsiidžas pri tiu kunsento kaj ili
mal-levas la palpebrojn. Dženite ili tiam rigardas
la tserbifantan rabenon.
Kiam Joram relevas sian kapon, rimarkeblas
dolora trajto, preskaw onidirus spasmo de
malespero, sur lia vizadžo:
– “Tiu morto, Filok,” diras li, “probable estis
morto de nekutime volforta personetso; sed ne
netsese fenomeno supernatura. La kromdetaloj,
de vi mentsiitaj, sendube estis nur produkto de
via artista imagemo. Tsetere, trovidžas paradokso
en via deklaro: unu Dio, vi asertas – Jesuo – kaj
tamen Li mortis foroferante Sin al iu Supera Potentso.
Kiu potentso estus do tiu?
– “Majstro, Li ofte parolis pri Sia Pat...”
– “Tiu Patro de via ununura Dio ja devas esti egalulo
de la Filjo; tio faras du diojn! Ne, Filok! Evidente
vi sidas ankoraw volvita en la teksažoj de
192