La Lukto de Joram - universala esperanto

indiferenta kaj senreaga.
Abrupte Joram ekstaras. – “Tiele do la estroj
mem de nia gento estas kawzo de la mutidžo de
tiu-tši ilia Mesio!” pasie dawrigas li. “Tšu la
Tšielo, kiu klare tiris la manojn for de Li, iam ajn
sendos novan Mesion!? Ho, Prapatroj; ho,
Profetoj!, kiuj de tiel longe sopiris al la veno de
Tiu, plejalta inter la homoj!... Ve!... Kaj vi, Kajafa,
maldigna Tšefpastro; vi, kiu timas pli la
portempan okupanton de nia lando ol la Eternan
Sinjoregon de la Universo; vi, kiu šatas pli la
proprajn privatrajtojn kaj fidoktrinon ol
supredigon de la Elektita Popolo kaj perfektigon
de džia Religio; vi, kiu lasas sin posedati de
korupto kaj fanata pasio, de bestetso, de
materialismo, de efemeražoj; vi, Kajafa, plene
portas kulpon pri la pereo de tiu-tši Homo kaj
kune kun Li veršajne pri forpreno de la gloro
promesita al nia popolo! Pli bone estas, law vi,
tšu ne?, ke mortu unu homo, ol ke...”
Subite la amara parolanto haltigas sian
monalogažon. Liaj brakoj, kiujn li admone estis
supred tenintaj, mallevidžas. Li falas en
ripozosedžod, dum nekutima lumeto rebrilas en
liaj okuloj. Estas klare ke nova penso ekflamis en
lia kapo; nova penso kiun li plenšate disvolvas.
Jen li subrigardas al la pordo, kie staru la templa
servisto, sed tiu malaperis dum lia solparolado.
La rabeno glitiras tra sia butiko al la strato.
Nenie videblas la gardisto. Rapidmove Joram
kaptas vendotan ponardon de-sur montrobreto
kaj kur-egas sur la stratod, al Antonia.
Sed konsternite li baldaw ekhaltas. Sur la platso
182