La Lukto de Joram - universala esperanto

etsoj de la Majstro, Edisa,” eligas li malrapide.
“Ankaw estis mia tselo enmeti ilin. Mia unua
kreitažo aspektigis de Li sole la eksterajn belajn
trajtojn. Dži ne kontentigis min. Mi džin disbatis.
Tiu-tši dua provo, Edisa, same malmulte platšas
al mi. Kiel rabiulo mi laboregis je džia pretigo,
hierawtage, pasintnokte, kaj ankoraw hodiaw;
tiele ke mi forgesis iri kaj awskulti la Instruiston.
Sed dži ne estas kion mi alstrebas, Edisa, dži ne
estas tio. Žus kiam vi envenis, mi estis
formizanta la planon detrui tši-tiun statuon,
same kiel la unuan.”
– “Ho!” veas la knabino, “pro kio do?”
– “Edisa,” kaj Filok akre okulifas al si, “Edisa,
tšu vi iam rigardis al tiu Profeto rekte en la
okulojd?”
– “Mi ja vidis ilin, Filok. Ili estas belaj, delikate
bluaj, afablaj okuloj. Tšu vi vidis ilin alimaniere?”
– “Tšu mi vidis ilin alimaniere? Mi ne stias. Sed
malantaw tiuj okuloj mi ion kroman flarsentis.
Tie kušas mondo, mondo kiun mi ne konas.
Nemezurebla mondo. Mistere radianta mondo de
aferoj, kiuj superas mian komprenon; kiujn miaj
sentoj ne kapablas atingi. Nu do, Edisa, tšu vi
rimarkas ankaw en jena bildo la rebrilon de tiu
sublima, interna lumo, de nesondebla profunda
sadžo, de tšion konkeranta bono? Tšu vi trovas
en dži homon, kies spiriton neniam tentas blinda
memfiero, kies sango neniam spertas frivolan deziron,
kies manoj neniam volas etendi sin al
fremda propražo? Homo, de stranga potentso en
neniu momento senvole delurata, sed forta en si
mem pro granda mildanimetso, internaj sinrego,
53