La Lukto de Joram - universala esperanto

“Tiu viro nenion misfaris al vi!”
– “Li forštelas nian dormon hodiaw nokte!”
protestas la malpli juna.
– “Vi ne rajtas ordoni al ni tie-tši; nur la
tšefpastro!” šawmas l'alia.
Tamen la bastonoj nun restas mallevitaj. En unu
angulo staras Joram, kfazaw gardisto je-de gardistoj.
En lia tserbo kirlas sin la pensoj. Ne eblas
ordigi ilin. Šajn-ebrie li kelkafoje stumblas iujn
pašojn al la arestito, sed tuje haltas, tšar li nenion
kapablas diri. Aw li per ardantaj okuloj
severas al la pordistoj, kiam tiuj admonas lin iri
for.
La nura starado komentsas tedi ilin. Post kelka
tempo ili siavitse eksputas insultojn.
– “Tšu profeto, tiu? Lia santa fawko etš ne stipovas
sin defendi!”
– “Ne, onidire la mesio proprapersone! Haha, tšu
tio estu nia savo?” Nova kratšažo akompanas la
rimarkon.
Unu el la venenaj vespoj aperigas tukon; žetas
džin sur la kapod de la silenta suferanto.
Awdidžas klako de vangofrapo.
– “Profeto! Diru do, kiu frapis tsin!”
– “Kaj kiu elširis tsiajn barboharojn!”
– “Kiel fišo li predikas!”
Tiele sentšese ili mokas kaj humiligas la
viktimon.
Finfine ankrigas sin ideo en la kapo de Joram.
Tšu Dio? Neniel ne! Sed tamen la Mesio, Sarea,
tamen la Mesio! Bedawrinde, domadžege, tiu-tši
Viro... tiu-tši Viro... idžis mensmalsana!»
– “Haltu!” li ordonas al la torturantoj. “Haltu
171