La Lukto de Joram - universala esperanto

kun tiu eminenta viro, ludeto kiun junatša komizo
kia li kredis gajnipovi. Denove li sentas sin
mal-granda knabo, vermo kiu rajtas rampadi,
sed ne kompari proprajn fortojn kun tiuj de arbego
kia jena rabeno.
Dawre mutas Joram. Plituše, plipreme Jadus
sinkas en la kusenojd.
– “Bone agis tsi per tiu informo, Jadus. Mi
dankas tsin,” komentas Joram finfine.
Ili ankoraw babiletas iom per kurtaj, formalaj
paroloj pri aliaj temoj, sed reala konversado plu
ne disvolvidžas.
Jadus estas kontenta kiam li povas iri for. Joram
restas sur la teraso. Longatempe li sidadas, la
okulojn najlizitaj sur la domo de Filok. Maldžojo
kaj kolero alternas en liaj vizadžotrajtoj. Kelkafoje
li skuas nee la kapon. Aliam li šajnas konfirmi
iun opinion. Li ekstaras, faras kelke da pašoj kaj
residigas sin. Liaj manoj foje premegas apogilojn
sed refalas malfortidžinte. Tšu li atendas ion?
Tšu li sentas emon ekagi?
Kiam la kapo de lia filjino aperas super la planko,
li dawrigas fiksrigardi. Sed kiam la knabino estas
sin retironta, li alvokas šin. Tšu estas vero, kion
rakontis Jadus?
Edisa ekspiregas. Honte ši mallevas la kapon.
– “Jes, Patsjo...” ši ploras.
Joram bremsas la kormolidžon vekitan en li de
tiuj larmoj. Severe li admonas la knabinon,
montrante al la Ledžo kaj la sekfoj de šia
malobeo.
Edisa singultas kaj silentas. Kelkafoje tamen
ekflamas flagreto en šiaj okuloj, flagreto kiu ne
132