La Lukto de Joram - universala esperanto

– “Infanino, tsi ne stias kion tsi diras! Unue du,
nun tiuj viroj konfesas tri diojn. Demonaj
sortšistoj ili estas! Venu, sufitšegas! Ni reiru al la
hejmo!”
Kun premata koro Edisa akompanas lin. Ši ne
trovas vortojn por argumenti. Joram male babilas
ledžere. Kfazaw li sentus liberigon el sub peza
šardžo, kfazaw li estus veninta el nespirebla
atmosfero, tiel li kondutas. «La historio pri tiu
šajnmesio por li estas likfidita,» tsertigas li. Kia
sensentsa doktrino, kia abomeninda
malsadžetso! Nura homo kiel dua Dio apud
Jehovo! Kion mi diris? Jam tria aldonatas! Kie
finidžos tio? Morgaw ili probable altrenos kfaran,
poste kfinan, kaj pli kaj pli! Kial ne? Ja, kiu unu
fojon malaktseptas la Vorton de Jehovo, tiu devas
elvoje vagadi. Freneza estis tiu Nazaretano!
Freneza estis mi mem, kiam mi defendis lin! Kiu
ankoraw kuradžus aserti ke Kajafa misjudžis?
Dank-oferon mi deditšos al la Plejaltulo, Edisa,
tšar Li min liberigis el tiu anatejma herezetso, el
la opsedo de tiu sortša Galilujano!”
Tiom grandajn pašojn faras Joram, ke la knabino
apenaw povas tšeflanke resti. Tamen ši jam
sufitše reaplombidžis por reirigi sian
parolkapablon.
– “Tšu Li do ne estis justulo, Patsjo? Tšu Li ne
verkis multnombrajn miraklojn?”
Joram haltas kaj šin admone rigardas. Tiam li
turnas sin al la Templo, kie avrumaj kapiteloj de
la Santejo de la Santejoj alte levas sin.
– “Tie,” diras li, montrante al la honoregata konstruažo,
tie restadas Justulo, la Sola!”
206