La Lukto de Joram - universala esperanto

asisti en la kondamno de via falsa mesio.
Atestantoj jam kulpigis lin pri blasfemoj kontraw
la Templod kaj la Eternulod. Kaj li mem aldone
konfesis arogi al si dietson. La ofitsanta
tšefpastro kaj ni tšiuj judžis tiun Dion
mortmerita!”
– “Dion? Dion!?” nekrede Joram skuas la kapon.
– “Jesja, Dion. Vi ankaw agnoskaj lin tia, tšu
ne?” insidas Sarea.
– “Viro, vi stias pli bone ol tio! Vi volas nur forigi
dženan opstaklon de-sur via vojo kaj intentse
tordas la sentson de Liaj paroloj. Mi volas
interparoli kun la tšefpastro!”
– “Ne eble!”
– “La Synhedro faras teruran maljustažon! Tiu-tši
nokta kondamno tsetere estas kontrawledža!”
– “Ankaw ni konas la Ledžojn, amiketo. Estu
trankfila. Via idolo ritsevos novan protseson tše
tagidžo. Dumtempe li estas okupita en la kartsero
de kondamnitoj. Sendube li klopodas refortigi
sian ruinidžintan di-potentson, prepare al la
granda finbatalo! Tšu vi eble šatus ankorawfoje
vidi kaj adoradi...?”
La rabeno jam ne pruntas orelojn al tiu malsadža
klatš-ado. Li sturmas antawed al la indikita
tšambratšo. Tie, en la malfirma duonlumo de olelampeto,
li efektive retrovas la subjekton de siaj
zorgoj. Inter la šultroj de tširkawstarantoj li distingas
la Nazaretanon, starantan kun manoj ligitaj
dre la dorso; tawzitaj harfaskoj pendas sur Lia
pala, latsega vizadžo; Liaj okuloj estas subed klinitaj
kaj senmovaj. Tšu jen vere la awtoritata retoristo,
la imponega vipanto en la Templo? Kiel
169