La Lukto de Joram - universala esperanto

oferti siajn komertsažojn aw volas viziti la
Templon por tie alporti siajn donatsojn en la
dekret-itaj tagoj post la festo.
El la ombro de la pordega arkažo pašas du viroj,
palpebrumante pro la blanka brilego de la alorienta
sunlumo. La pli maljuna estas respektinda
viro, kun fortika staturo, digna en irmaniero
kaj gestoj, kaj kun severa aspekto de altofitsa
Israelido. Lia kunulo movas sin pli sendžene kaj
senzorge. Ties elasta maršado, videble detenata
favore al la akompananto, esprimas frešan vigletson
kaj junan fleksebletson. Volforto, entreprenemo,
ja etš konkeremo lumas el lia tuta
mieno. Foje lia rigardo soras malproksimed,
kfazaw li volus vidi trans la horizontod, kie luras
agoj, atendas taskoj.
– “Jen la vilao de Joram, kiu defendis nian Majstron
en la Synhedro. Apude lodžas la Heleno,”
informas la malpli juna.
Tše Filok ili frapas. La skulptisto ilin aktseptas
kun estsepta elmontro pri felitšo:
– “Rabi Nikodem, via denova vizito eksterordinare
honoras min,” diras li, profunde riverentsante.
“Kaj kiun mi bonvenigu kiel vian noblan
akompananton?”
– “Jakobus, ditšiplo kaj parentso de nia Sinjoro
kaj Majstro Jesuo,” komunikas la rabeno.
Filok iom rudžidžas pro tiuj paroloj; tiel plenigas
lin respekto antaw la nova vizitanto.
– “Mi salutas vin, Filok, per la bondeziro de nia
Majstro: la Sinjoro estu kun vi!” diras Jakobus
siavitse kun senartifika afablo, kaj li amike
šultrofrapetas la junan viron. “Rabi Nikodem
208