La Lukto de Joram - universala esperanto

staras tše la vojrando. Filok nenion diras; etš ne
ke li trovas lin pli glora ol iam avane. Jam li divenas
la sekfon. Li kontsias pri granda interna
deziro pri ekpušo de tiu forta kunvojadžanto.
Efektive, jen li sentas ekpremon kaj la veturado
supred idžas fatsila. Sur la pinto trovidžas la
štonego kiun Filok espektis trovi. Senprokraste li
šandžas džin al monumento pri tiu viro, tiom pli
grandioza ol spegulas tiu-tši tamen majstra
štonbildo. Tšu mi do devas iri etš pli alted? Jes:
tie videblas dekliva vojo al nova, ankoraw pli alta
montopinto. «Mi ekas!» Sed neniun li nun
renkontas sur sia veturvojo. Lis tšareto ne povas
plu. Dži restas fiksa. Sed vidu, tie, sur flanka
deklivo, tiu krutso; kaj sur tiu torturilo... li, la
admirinda helpanto.
Filok provas atentostretše studi lian vizadžon
sed... subite vekidžas en sia laborejo. Tiu-tši
krutso, jes, tiu-tši krutso! Tia dži estis, kfankam
Tiu je dži pendanta pli admire impresis, multe pli
admire!
La imagbildo agatsas lian perfektamon. Li kaptas
tšizel-ilon. Ie-tie li devas modifi detalon; sed la
pensojn li ne suktsesas ordigi, la manojn ne
direkti. Jen Edisa eniras lian tserbon, Tšu mia
verkažo katenigus ankaw šin? Kaj kiel dži efikus
al šia patro, se tiu hazarde ekvidus džin? Edisa!
Joram!... Sento de tenero surveršas lin. Li aliras
luftotruon en la ekstera muro kaj spionas al la
najbara domo. Edisa kaj la Profeto? Edisa kaj tiu
pušanto – Jesuo! Tšu ši estus tšenero inter li kaj
la hebrea Promesito? Aw tšu la Mesio estus
tšenero inter ši kaj li? Filok ne stias. Kaj tamen
196