La Lukto de Joram - universala esperanto

paganismo!”
96
Joram aligas sin al karavano kiu migras suded
law la freša Jordano. Kiam vesperidžas, la
vojadžantoj sertšas širmon sub la tendoj. Joram
volas peti rifudžejon de neniu. La volonte
oferatan gastamon li evitas. Li volas resti sola. En
li estas urdžo al meditado, kiun li esperas trankfiligi
en soletso. La nokto estas sufitše
malvarmeta sed seka. Joram pašas al la rivero
kaj sub salikarbo, profunde klinante sin al la
vatro, li sternas sin en la tšeborda kano, volvite
en kovrilo kaj kaptuko. La silentaj steloj okulifas,
Luno serioze opservas Teron. Joram rigardas
supred kaj sondas la profundon de la tšielvolbo.
Liaj pensoj flugas al Jehovo en la Alto. Kaj subite
malsupred-idžas al la Homo, kiun Jakobus kaj
Tadajus nomizis Dio.”
Kiel sensentse! Li, frato en la hometso estus nia
Dio!? ... Pri tiu homo la Skriboj do atestus: «La
Tšielo, etš ja la plej alta Tšielo, ne kapablas ampleksi
Lin.» Kaj aliloke: «Al Jehovo apartenas
Tero, kun tšio kion dži entenas.» Kaj kion ni vidas:
tšarpentiston de ordinara aspekto, sen havažo.
Tši-tiu estu «la Dio de niaj Praavoj, la Reganto
de la Regantoj; granda, potentsa, kaj timiga.»
Homo estas la Nazaretano! Se li estus Dio,
tiamdo ni tšiuj devus adore premi vizadžon al
grundo, lawdi lin, dankadi lin kaj glorizadi. Por
tiu homo estus konstruita nia Templo kaj
establita la Oferdona Servo! Por li estus la