La Lukto de Joram - universala esperanto

aliras la predžejon por tšeesti la solenan dankoferon.
La tseremonio ankoraw ne estas finita kiam desur
la Antawkorto de Paganoj levidžas murmuregado,
kiu iom post iom suriras la štupojn de la
Virina Korto, oprogresanta plie džis la viroj apud
la Ofera Altaro.
Law sama vojo tiu subvotšado fortidžas al zumbruego,
en kiu pli kaj pli lawte rekoneblas paroloj.
Estidžas intermov-idžado de homaj korpoj,
impeta kubutifado en direkto al la suda kaj oktsidenta
pordegoj kaj plue en la urbod. Edisa
maltserte restadas en la Virina Korto, stretšante
sian kolon por rekoni sian patron. Sur štupoj de
la Kunligopordego ši finfine detektas lin, nekomprene
tširkawrigardantan.
– “Kio okazas?” demandas li, per gestosignaloj pli
ol per la bušo, kiam li siavitse ekvidas la filjinon.
– “En la urbo... io kontserne la adeptojn de la
Profeto!” klopodas komprenigi la knabino.
– “Oni parolas pri samumo, ventoblovego, kaj pri
la ditšiploj,” diras ši, post kiam la patro šin
atingis.
Ši devas stretši la forton por resti tše flanko de
Joram, tšar la rivero de virinoj kaj viroj dawre pli
grandidžas. Sur la vasta antawkorto ili staras
iom pli liberaj. La fluego jen forkidžas, unu
brantšo direktidžante al oktsidento kaj alia
lawlonge de la Redža Kolonaro. Tiu-tši lasta
puširo portas nojn Joram kaj Edisa al la Valo de
Fromadžistoj, kie la strato kondukas al la Palatso
de Kajafa. Ekstreme stivolaj ili kune suriras la
štuparan vojon, finfine trafante en sak-stratetod.
204