La Lukto de Joram - universala esperanto

– “Pia li tsertege ne estis,” grimatsas tiu. “Okupata
pri la popola bonfarto same ne. Neniu povas
defendi lin, pretsipe ne awtoritatulo. Se ni
lasus lin plu agadi, tšio disfalus!”
– “Ni devas minimale eksameni kio Li estas!”
lawte ripostas Joram al la vizadžo de Sarea.
Tiel disputante la membroj atingas la vastspatsan
justitsan salonegon. Pli frue alvenintaj
konsilianoj tširkawstaras non Kajafa tše la enirejo.
Ili awdas la emotsian krion de Joram. Nikodem
rimarkas iliajn mienojn.
– “Ni senpartie pripesu Liajn farojn kaj Lian eventalan
kulpon,” proponas li, kiel eble plej serentone,
por iom mildigi la malbonvolan impreson
kontraw nod Joram.
Sed lia manovro ne suktsesas. La etstatura
agresema Sabinti altrudas sin kaj, fermante siajn
fend-okulojn etš pli ol kutime, li siblas sub la
nazo de Joram: “Tšar li ne obeas la Ledžon Prapatran,
li meritas morton!”
La tšefpastro mem levas manon. Memšate kaj
arogante, kun videbla strabo al la rabeno, kiun li
ekkonas kiel solan bravan rezistanton kontraw la
dženeralad planod, li solene deklaras: “Tšar li
konsistigas gravan dandžeron por nia natsio, tial
ni judžas utila oferi etš senkulpulon se bezone.”
Joram skuas la kapon energie: “Natsio estu
subordigita al justetso!” li refutas.
Tuje tšiuj postenigas sin tiel, ke Kajafa kaj Joram
staras unu kontraw l'alia.
– “Mortigi justulon pro la natsio ne savos la
natsion!” reatakas Joram. La popolo bezonas
renaskidžon internan por firmigi nian sotsion;
175