La Lukto de Joram - universala esperanto

ja! Tšu kio?... Jes, iru tsi Filok, rapidu, kaj
avertu Lin! Avertu!”
Jam estas malfrua posttagmezo, kiam la skulptisto
hastas malsupred. Rapide li šandžas siajn
laborvestažojn al sia purpura mantelo kaj kuras
for.
Kiam Edisa aliras la patron, ši trovas lin en morna
humoro. Hodiaw, tiu-tši ne manifestas sin kiel
avanan tagon, per vundantaj kaj pikantaj paroloj.
Joram nur sidadas melanoxole klinita super multuzitaj
profetolibroj. Li etš ne rimarkas la filjinan
tšeeston. Nervemaj saltetoj trakuras liajn vizadžomuskolojn.
«Patsjo devas flanked lasi tiujn
rulažojn» opinias Edisa. «Li ege bezonas distrajn
pensojn kaj korpan eksertson.» Ameme ši
alparolas lin, provante perswadi al ioma
promenado.
– “La profetažojn, infano! Mi devas sertši! Kion
diras la profetoj pri rilatoj de la Mesio al la superuloj
lawledžaj?” li demandas, plie al si mem ol al
ši.
– “Mi ne stias, Patsjo,” ši respondas. Plivole
elsertšu tion morgaw. Vesperidžas jam. Tšu ni
foje iru al nia urba butiko? Jam de pluraj tagoj vi
ne iris tied. Ni povos en dži tranokti, tšar ja
morgaw ni devos konsumi la Paskomandžon en
la urbo. Kaj tsetere, mi tiom šatus iom promeneti
en la homplenaj stratoj. Faru al mi tiun komplezon!”
Joram eble memoras la bedawratajn parolojn de
163