La Lukto de Joram - universala esperanto

Joram repašas al la tegmentoteraso.
Edisa tamen restas hejme: estis nur por bonfarto
de la patro, ke ši proponis tiun promeneton.
Sur la tegmento Joram solas. Li eksentas tion,
tšar en sia memo li malkovras etoson de
forlasitetso... kian li avane ne konis. Ja tšu ne
tšio delasas lin, tšio kio džis hodiaw igis lian
vivon bela kaj bona: Edisa, Filok, la Synhedro, la
Elektita Popolo, kaj ... tšu ankaw tiu enigma
Mesio? La lastokazinta interparolo kun la
Galilujano revenas al li en la memorod. Tšu Tiu
tamen estus parolinta simbole? Li, la Mesio,
egzistis en la pensoj de Jehovo avan ol egzistis
David. Tšu estus tio? Li ja verkas miraklojn! Per
la potentso de Jehovo! Jehovo estas nerifuteble
kün Li. Li vivokondutas juste; sante. Liaj instruoj
estas sen riprotšo. La vero mem, deklaris etš
Filok. Ve, mia amiko, mi alparolis tsin vunde, tšu
ne? La kolero akrigis mian langon džistrantše. Mi
estis kiel troskuegita rajdinto. Filok, tšiam tsi
estis amiko, lojala amiko. Sed tsi ne rajtis provi
deluri mian filjinon al tsia falsa diaro! Ne, tion tsi
ne rajtis...! Tamen tsiaj intentsoj estas sendube
puraj. Tsia korsango estas tšiufoje kiel suko de
doltša frukto. Estus tsi Judo, Filok, mi volonte
donus al tsi mian filjinon. Nun ne. Nun ne.
Neniam!”
Dek fojojn Joram rematšas la tutan problemon.
Li volas konvinki sin mem ke li nur imagas la
malprudentažojn. Sed la dubo denove
alsurfatsas, la dubo pri tšio kaj pri tšiuj. Pri la
Mesio, pri Edisa, pri Filok... Tiel vojas la tago.
Kiam la rabeno kušigas sin por ripozi, tšio estas
156