La Lukto de Joram - universala esperanto

oni devigu lin al silento. Jen tamen rezervo mia:
se mi trovos lin justa, neniu rajtos elmeti al li la
manojn. Tiel postulas la Ledžo.”
– “Justa ne estas profananto de la Šabato!”
alpafis Rabi Sabinti.
– “Mi eksamenos lin pri tiu profanado. Esploros
lian doktrinon, lian devenon, lian potentson, liajn
atestantojn kaj lian tendentson.”
– “Lasu non Joram fari; li estas prudenta. Pli
bone: helpu lin kie vi povas, konkludis la
tšefpastro”
Joram ritsevis tiun komision en iu vespero, kiam
la Tendarfesto estis jam duone forpasinta.
42
Oni solene enportis la vatron, la oferažojn gutveršis
kaj bruligis, je honoro de Jehovo.
La rabenoj ekokupis siajn lokojn sub la tsedraj
traboj de la galerioj, por instrui la publikon. Je
tšiuj flankoj kawras piuloj tširkaw la klarigisto
kiun ili favoras.
En la rondo tširkaw rabeno Joram oni ion
flustras. Tšiuj okuloj baldaw deturnas sin; grandaj,
stivolaj, sertšantaj okuloj.
– “Tie!” krias unu, kiu salte levas sin kaj kuras
for. Tuj la tuta grupeto estas sin rektiginta. Post
momento Joram restas sola kun sia ditšiplo Irad.
Ne nur tše li; ankaw tše la aliaj komentistoj
dispolvidžis la stivolemuloj. Tšiuj kuras en la
sama direkto. Super la templa korto sonadas: ”La
Nazaretano! La Nazaretano!”
Momenton longe opservas Joram la swarmadon.