La Lukto de Joram - universala esperanto

taj amikoj de la Profeto. Pri sia kuro al Betania
kaj la elrevigita returno meznokte.
– “Dumvoje. Tše la Olivmonteto. En iu džardeno.
Flagretantaj lumoj. Mi alproksimigis min. Kašis
min. Multnombra grupo elvenis la džardenon.
Kun arestito. Ankaw soldatoj tšeestis. Kaj judaj
rabenoj. Ili iris urbed. «Kiu estas?» mi demandis
al fudžanto. Li ne respondis. «Kiu estas?» mi
demandis al du viroj, kiuj singarde sekfis la
grupon.
– “Nia Majstro!”
– “Tšu la Profeto?”
– “Vi diras veron.”
Senkomente mi postsekfis ilin trans la Kedronrivereto,
supred law la štupoj en la Fromadžista
Valo. Servistoj enirigis Lin tše Ana, la estinta
tšefpastro. Mi kuris al via kampara domo. Poste
tied-tši.
Unu manon sur šultro de la raportanto, kun
stretšega rigardo trudante al li parolojn el la
bušo, Joram estas awskultinta. Nun, kiam Filok
silentas anhelante, la rabeno mute alrigardadas
lin sen fari movon. Edisa sidas antawed klinita,
awskultante, la manojn surventre falditajn. Šin
ne tiel forte impresas la stret-etoso kaj šia
rigardo milde šwebas tširkaw la korpo de la
Heleno. Ankaw ši restas senmova kiam la hakita
rakonto finidžas.
– “Ana,” murmuras la rabeno. Poste, per abrupta
gesto li rektigas sin. “Tše Ana, tsi diris? Tše
l'eksa tšefpastro?... Mi volas informi min!”
Subite li elkuras la tšambron kaj avan ol Edisa
kaj Filok realigas al si la okazažon, klake ferm-
167