La Lukto de Joram - universala esperanto

liberigo. Kaj ebla. Etš pli utila kaj netsesa!”
prudente pripensigas la rabeno.
– “Kiele do??”
– “Tšu vi ne legis ke Jehovo promesis Savonton
jam al niaj unüaj pragepatroj? Tiam ne egzistis
Romenoj. Kaj kiel la Sinjoro promesis tiun
Savonton denove al la patriarxoj? Kontraw kiud
malamikod? Tšu estis pri Romenoj ke parolis la
profetoj? Tšu ne plivole estis kontraw la inferad
kaj tšiutempad malamikod, kontraw la malbonad
spiritod, ke ni bezonas savon? Kion lernigas via
Jesuo pri tio-tši? Li, kiu elpelas ankaw diablojn,
law onidiro?”
La du viroj stare algapas la rabenon. Tuta la
esprimo de iliaj vizadžoj atestas pri nekompreno
kaj konsternidžo.
– “Tiele niaj instruistoj neniam parolis al ni,”
tserbifas Izboret lawtvotše.
– “Tiele parolis, jam antaw dudek jaroj, kfieta rabeno
kiu estis mïa instruisto,” tsertigas Joram.
– “Kaj ni, ni deziras aliel, ni kaj la tuta popolo!”
konfirmas nun Zamlex, kaj liaj okuloj briletas.
Joram ne volas insisti plu. Tšu li mem tsetere ne
deziras ke la Mesio eksilu la okupantojn el la
landod? Sed tserta, ke la anontsita Santoleifito
farus tiun miraklon, li ne estas. Ne, ne tserta.
Entute ne.
Pro la Šabat-ripozo Joram tiun tagon plu ne iras
al la urbo. Filok, la Heleno, kontrawe sininforme
tširkawvagis kaj portas al sia najbaro stiigon pri
la senkuradžidžo inter la Galilujanoj, funebrantaj
pro siaj multnombraj falintoj. “La memkontentaj
romenaj soldatoj,” diras li, “retenride rakontas ke
27