La Lukto de Joram - universala esperanto

– “Tšu reale? Tšu vivante?”
La votšo de Filok! La artisto staras malantaw ši.
Edisa ektimas kiel surprizita štelisto.
– “Pardonu, Edisa, la ektimigon,” senkulpigas sin
tuj la juna viro. “El distantsto mi estis rigardanta
mian laboražon, kiam vi ened saltis. Ne koleretu
pro tio, ke mi ne faris averton: vidante vian
admiron, mi simple ne kapablis dženi vin tuj.
Estis por mi tia doltšo! Vi estas la unua kiu
metas la okulojn sur džid. Kaj vi trovas džin reala
kaj viv-anta, tšu?”
Edisa, dum la parolado de Filok, retrovis sian
aplombon. ši rapide elspionetas tra la porda
malfermažo, sed neniun rimarkante ši revenas
antaw la skulptažod.
– “Ho, Filok, kia granda artisto vi estas!” lawdas
ši kun sintsera koro! “Nun mi preskaw
komprenas kiel estas eble al vi honori bildon. La
honoro ne rilatas al la štona monumento mem,
sed al tiu kiun dži porprezentas. Tši-tiu rabeno
šajnas al mi tiel milda kaj bonkora, tiel afabla kaj
nobla kiel la Vivanto en la Templo. Jena enbildigo
estigas respekton por li!”
Unu momenton Filok rigardas la knabinon kun
danka entuziasmo. Tiam li skuas malrapide la
kapon, atentoplene konsiderante la produkton de
sia arto.
– “Tšu reala kaj vivanta? Ne. Ne, Edisa, ne reala,
ne viv-anta! Ne estas Lï!”
La knabino mirigite lin alrigardas.
– “Ne eblas pli reale! Ne eblas pli vivante!”
protestas ši.
– “Vi retrovas en tiu-tši formo iom de la internaj
52