La Lukto de Joram - universala esperanto

ankaw iuj felitšuloj, kuratsitaj de la Nazaretano,
aw parentsoj de la ditšiploj, kiuj parolas
malsame. “Jes, jes, tion mi povas, tšar Li tion
tsertigis!” atestas kelkaj kun firmetso. Inter tiuj
estas homoj junaj kaj maljunaj, viroj kaj virinoj,
superuloj kaj fišistoj. Sed al tšiuj mirigas, ke tiu
teda Judeano persone montras nek aprobon nek
mal-aprobon; ne por l'unuj kaj ne por l'aliaj.
Lian propran opinion neniu konas.
Nur la alt-adža Jona, solidmensa kaj
fortikstatura fišisto, pridemandas lin senpere:
“Kaj vi mem, amiko, tšu vi povas kredi tion?”
– “Tšu mi?” demandas li, sen miro pri tiu rebato.
“Mi? Kiel mi do kredu ke homo povas esti Dio?”
Tio estas nek ne, nek jes. Pli džuste, estas peto
pri lumigo, kun iometa emfazo sur «Kiel?».
Rematšanto li estas, oni opinias, fiks-pensanto,
kiu dawre kuras kun la samo en kapo kaj bušo.
Iun tagon aperas la filjo de Jona – Simon estas
lia nomo post longa foresto el la urbo tše Lago
Ginezareto. Tio, kion li rakontas, ardigas tšiujn
spiritojn. Jesuo el Nazaret denove trovidžas inter
la homoj! Li levidžis vivanta el Sia tombo!
Džojigitoj kaj šokitoj, kreantoj kaj dubantoj, tšiuj
kunkuras al bordo de la granda lago. Same kiel
avan pluraj jaroj, Simon refaras sian fiškaptan
metion sur la patra šipeto, asistata de sia frato
Andreas, de siaj amikoj Tomas kaj Natanael, kaj
ankaw de la du filjoj de Zebedeus, tšiuj estante
ditšiploj de la Krutsifito. Kaj por tšiu awdeble ili
persistas: “Nia Majstro relevidžis! Ni vidis Lin
vivanta!”
– “Pro kio do Li ne trovidžas tie-tši? Pro kio vi do
188