La Lukto de Joram - universala esperanto

atas la enirpordo. La knabino supred saltas kaj
konsilas surmeti mantelon, sed ši ne ritsevas
respondon. Kun plorgute malsekaj vangoj ši reiras
al Filok.
Tra la silentaj, špareme per oleolampetoj lumigataj
stratoj, Joram hastegas al la restadejo de
Ana. Impete parol-ante al si mem kun votšo
tremanta pro emotsio, li ofte minatsas perpugne.
En la momento kiam li volas entrudi sin tše la
superulo, servisto baras lian vojon. La eksa
pastrego mem envenas la vestiblon,
alproksimante kun firideto.
– “Tšu vi murdos la Mesion de Israel!?” senpere
atakas Joram. “Tšu vi spitos la koleron de Jehovo?
Sen Mesio neniu Juda Regno eterna! Tion vi
ja stias! Sën Li tšiama sklavoservado! Sed kün Li
la granda liberigo! Tšu vi do ne konsideras la
terurajn kunsekfojn de via faro, Tšefpastro
Ana!?”
La oldulo moke firidas al lia vizadžo. “Al la pordo
kun tiu frenezulo!” li bojas al la pordogardisto.
“Iru kaj petu de Tšefpastro Kajafa, ke oni estru
lin!”
La servisto pušas la indignitan rabenon ekstered,
fermas la pordon kaj iras plenumi la ordonon.
Joram sekfas la viron džis en la palatsod de Kajafa.
Iu ekrimarkas non Joram kaj subridas, kontente
balantsante la kapon: Sarea. “Ankaw ties vitso
venas! Tuje li konfesos agnoski la Galilujanon
kiel Dion. Estos lia pereo!” li mekas al si mem.
Sed lawtavotše al sia kolego: “Haha, amiko
Joram, vi venas tro malfrue! Tro malfrue por
168