La Lukto de Joram - universala esperanto

devas nepre rakonti al iu la grandan novažon.
Tšu vi jam stias džin?... Ho, kio estas tio!? Krutso
kun kondamnito! Ho, Filok, Filok, tiu estas... Li,
Li, Jesuo el Nazaret! Ax, kiel simila! Ax, kiel dolore!
Kiel mistera tiu Krutsifito! Ho, Filok, vi skulptis
nian Mesion je Sia krutso! Vidu: Li alrigardas
min! Tšu al vi, al vi... Li diras nenion, Filok? Ho,
Filok...!”
La knabino estas ekster si mem pro l'ekvido de
tiu martira figuro, klinita al la rigardanto. Š ne
povas ne malfermi la brakojn en predža pozo kaj
falas sur la genuojd. Ši rampas al la Krutsifito
kaj kisas la štonpiedojn. Kuntiridžas la gordžo de
Filok. Unu momenton li demandas al si, tšu ankaw
Edisa posedas artistan animon; aliel ši ja ne
povus tiel intense impresati de skulptažo. Li metas
manon sur šiad šultrod.
– “Venu, Edisa,” trankfiligas li, “estas nura artobjekto.
Se via patro vidus vin tiel, li kulpigus
vin pri idol-adorado!”
– “Ho, ne la statuon mi adoras, ne la statuon, sed
Lin, la Figuraton!” ekkrias ši.
Filok kondukas šin for al angulo, kie ši plu ne
povas vidi la krutsobildon.
– “Edisa,” memorigas li mallawte, “vi forgesis, ke
granda novažo pelis vin tied-tši. Kiu novažo
estas?”
Pene venkante sian emoSion, la knabino nun
diras: “Li šwebis supred, alte en la nubojd! Al
la Tšielo, oni tsertigas!”
– “Tšu Jesuo el Nazaret, Edisa?”
– “Jes, jes, Li! La tuta urbo estas eksitita, kiel en
la tago de Lia revivigo.
198