La Lukto de Joram - universala esperanto

antaw la romena fortikažo swarmas nekalkulebla
homamaso. Nerveme dži ondadas tšiusentsed,
lawte kriante kaj disputante, kun minatsaj gestegoj.
Joram ne komprenas kion signifas tio. Sed
subite regas peza silento. Tšies okuloj direktas
sin al la litostroto de Antonia, kied alkondukatas
šnurligita viro. Kompatoveka estas lia aspekto.
Surkape li portas veprotšapon kaj sangostrioj
kovras lian vizadžon. Lia torso, apenaw vestita,
vidigas grandan kfanton da rudže duonširitaj
karnopetsoj.
– “Kiu estas tiu viro?” demandas Joram, ne
kontsiante al kiu li direktas sian demandon. Unu
viro turnas sin. Estas Izboret, kiu mire
eksamenas la rabenon.
– “Jen alispetsa redžo ol tše la solena eniro avan
kfin tagoj, tšu ne, Rabi ?”
– “Tšu estas Li!?”
– “Kiu alia estus?”
– “La ribelo, Izboret, la ribelo! Donu la signalon
kaj savu Lin!” petegas Joram.
– “Dži estas meritata sorto por kiu misgvidas la
popolon kaj džiajn batalantojn!” tsinikas la
komertsisto.
Pilatus nun aperas sur la podio: “Rigardu la
homon!” li krias al la swarmo.
– “Krutsifu lin! Krutsifu lin!” mudžas iu votšo
apud la podio. Joram rekonas non Kajafa. Li
ekswingas sian ponardon kaj, okulojn fiksitaj sur
la tšefpastro, li kubutifas antawed.
– “Se la tšefa akuzanto malaperus... Estas pli
bone ke mortu unu homo, ol ke...” li furietsas.
Sed el tsentoj da gordžoj nun fluegas la krio
183