La Lukto de Joram - universala esperanto

libera je tšia homa malforto. Šajnis al mi ke Liaj
piedoj ne tušis la teron, kiam Liaj brakoj solene
levatis. Tšu tio estis ankoraw votšo de homo?
Sonorpure kaj harmonplene Li ordonis: «Lazar,
elvenu!» Tion mi vidis, tion mi awdis. Tšu
impreson? Mi ankoraw vidas Lin antaw mi, tiun
supernaturan Viron, portantan la potentson en
okulo kaj bušo kaj frunto, ordonantan tiel
awtoritate kaj tšionrege. Homo plena je belo, la
belo mem, la bono, la vero! Tiun impreson mi
gardo-tenas kaj kušigos en...”
– “Jesja, en statuod, tšu!? Sed diru, kio okazis
kiam Li vokis Elvenu!?”
– “Tiam? Tiam Lazar ekstaris. Li levis sin; unue
en sida pozitsio, poste sur la piedoj. Li venis
ekstered kaj falis surgenue antaw la Granda
Instruisto. Oni disigis la volv-ažojn de liaj piedoj
kaj li iris for, hejmed. Kaj mi... mi restis staranta
tie. Longe, mi pensas, kaj senmova. Kaj tiam
forire ekkuris, tied-tši, al mia laborejo, tšar
tšizadi mi nepre devas, jes, nepre nepre devas,
senprokraste...!”
Filok kuras for, subed law la štuparo. La tri
maljunuloj postrigardas lin, džis malapero en la
labordomo. Tiam ili ree mallevas sin en siajd
ripozosedžojd, mutigitaj.
– “Tiu viro...?” fine stivolas la Arimateano.
– “Tiu viro estas pagano,” gruntas Joram,
“kvazaw al si mem.”
– “Sed li kredas je la dietso de Jesuo!” rimarkas
Nikodem.
– “Jes, li estas pagano,” ripetas Joram.
– “Pagano kiu kredas! Kaj ni në kredas!” Eviden-
141