La Lukto de Joram - universala esperanto

markinda indulgemo. «La patro?» Edisa stias
kiel amare Patsjo riprotšus, se li ekstius pri šiaj
ledžorompoj.
– “La patro?” ši ripetas. “Sed mia patro ja ne
stias! Mi nur rigardis tra la porda fendo, por vidi
kiel oni praktikas la ornaman skulptadon. Tšu
estas tiel peke?”
– “Tiu porda fendo ege etendidžis džis la interno!”
sarkasmas Jadus. “Mi vidis tsin malfermi la
pordon kaj forlasi la laborejon.”
Edisa eniras la vilaon. La subita renkonto tute
forpelis la sentojn, estidžintajn tše Filok, kaj
akrigas šian intelekton. Neinvitite la junviro
sekfas šin kaj premfermas la pordon.
– “La patro ne stias ke mi estis tie,” diras la
knabino, “kaj vi, Jadus, ne rakontos al li, tšu
vere?” aldonas ši kun kalkulema virina rideto.
Jadus rimarkas subite kiom rava kaj allura ši
estas kun tiu rideto, kaj unuafoje li eksentas šian
estažon influi je lia koro. Lia vizadžo prenas
esprimon de enamidžinto.
– “Edisa,” li diras, prenante šian manon, “tšu tsi
konjektas kiel forte mi inklinas al tsi? Pro tio mi
promesas, ke mi restos apsolute muta... je unu
konditšo: ke tsi nun donu al mi kison
rekompentse.”
Edisa deširas sian manon. Per grandaj okuloj ši
rigardas lin. Antaw šia spirito aperas la patro kaj
Filok, kaj trudeg-idžas demando al šiaj lipoj,
simila al tiu kiun žus faris Jadus: “Kion dirus
mia patro kaj... Filok!” Sed ši ne pronontsas džin.
– “Neniam mi kisis junulon,” ši respondas. “Tion
mi ne kapablas. Tion mi ne faros!”
113