La Lukto de Joram - universala esperanto

iron al li. Sed tsi, infano, tšu tsi kredas je Tiu? Je
la Nazaretano?”
– “Mi kredas, Patsjo, ke Li estas la Mesio, la
Granda Redžo de Israel.”
– “Tšu tsi kredas je Jehovo, la unika Dio?”
– “Mi kredas, Patsjo.”
– “Sed tšu tsi... tšu tsi kredas Lin ankaw... Dio!?”
– “Mi kredas je Li, Patsjo, sed kiel mi stiu džis kie
mi rajtas kredi? Mi ne estas skriboklarigisto.”
– “Prave tsi diris tion, infano, tsi ne estas
klarigisto! Kredu nur tion kion kredas tsia patro,
kion kredis tsiaj Praavoj. Ne turnu orelon al
paganoj... Venu, nun ni povas eksidi tšetable. Mi
ja stiis ke la semo de David ne perfidas siajn Praavojn!”
Joram estas tšiele afabla. Kun rideto de felitšo,
man-en-mane kun lia filjino, kaj amplene rigardante
šin, li iras domed.
Post la mandžo Edisa petas sian patron bonvole
akompani šin por promeneto tra la urbo; estas
nun tiom da pilgrimantoj okaze de la Paskofesto;
estas tiom da vidindažoj!
– “Tšu Lï estas en la Templo?” demandas Joram.
– “Mi ne stias, Patsjo. Mi pensas ne. Oni ja asertas
nee.”
– “Kunirigu nojn Misax kaj Egla, mia infano. Mi
devas...”
– “Kion vi devas, Patsjo?”
– “Mi devas multon pripensi, infano, multon
pripensi.”
– “Sed kion do, Patsjo?”
– “Multon, infano, ege multon. Iru jam sola en
patso.”
155