tasavvuf feısefesi - Ankara Üniversitesi Kitaplar Veritabanı

GIRIŞ
Genellikle ibnu'l-Arabi (veya özellikle Do ğu'da ibu Arabi) ve eşşeyhu'l-Ekber
5 olarak bilinen Ş eyh Muhyiddin Muhammed ibn Ali,
Mursiya 'da ( İspanya'n ın güney-do ğusu), Do ğu Endülüs valisi6 Sultan
Muhammed b. S ac ıl b. Mardani ş'in hüküm sürdüğü s ırada, ve kuzey
Afrika'n ın Muvahhid reisi Abdulmü'min'in ölümünden 2 yıl sonra do ğdu.
Kendisine nispet edilen el-Wıtimi et-Dri lakab ını gözönüne alarak onun,
büyük insansever (philanthrope) Hâti m'in bağlı olduğu eski Tayy kabilesine
mensup oldu ğu neticesine varabiliriz. ibnu'l- Ar abi ünlü ve dindar bir
aileden gelmi ştir. Babas ı ve amcalar ından ikisi belirli bir şöhrete sahip sa-
İ bnu'l- Arabi 568/ 1172'de 8 ya şında iken do ğum yerini terkederek
İşbiliye'ye gitti. Kur'an okumak ve İslam Hukukunun ilk esaslar ını ö ğrenmekten
ibaret olan ilk İslam e ğitimini Ş eyh Eb ii B ekr b. Halef'den ald ı.
Çok geçmeden, o s ırada, Endülüs safilerinin önemli bir merkezi olan Sevil'e
geçti ve orada 30 y ıl kald ı. Bu 30 y ıl zarfında islam Hukuku, Hadis ve Kelâm
okudu. Yine Sevil'de safilik yolunda ona ilk mür şidlik yapan ki şilerden pek
çoğuyla kar şılaşt ı 7 . Bir taraftan Sevil'i sürekli ikamet yeri yaparken, bir taraftan
da Endülüs ve Ma ğrip'de geni ş çapta gezilerde bulundu. Kurtuba'y ı ziyaret
etti ve daha çok genç bir ya şta iken bu şehrin kad ısı olan İ b n Rü ş d'le
ilk kez tan ıştı:7a Aynı zamanda 590 / 1194'de Tunus'u ve Fas' ı dolaştı. 598/
1201'de 28 ya şında iken, kısmen Bat ı'da dindar ki şilerin çoğunun adet edindikleri
hac görevini yerine getirmek, fakat bence esas ında Endülüs ve bütün
Batı bölgesi büyük siyasi kar ışıklıklar ın merkezi oldu ğu için, Do ğu'ya do ğru
yola ç ıkt ı. Bunun yan ında ibnu'l- Ar abi gibi siifiler, Bat ılı Kelamc ılar,
Endülüs ve Kuzey Afrika hükümdarlar ı tarafından kötü kar şdamyorlard ı .
5. Aynı zamanda ika Surâka olarak bilinirdi.
6. Bak., Ilınu'l-Arabl, Futtihât, Kahire H. 1293, IV. s. 264, 1. 15. Burada /bnu'l-Arabi,
ondan Sa`d olarak bahsediyor. Kar., İbnu'l-Esir, el—Kâmil fi't—Tarih, Leyden 1851,
XI, s. 235.
7. Bak., Ek.
7a. Fut., I, s. 199.
15