Minder pretentie, meer ambitie - Oapen

190 minder pretentie, meer ambitieVervolgens wordt het zaak om met verschillende landen ook verschillende relatiesaan te gaan. Duitsland, dat eind jaren negentig in zijn ontwikkelingsbeleid van 120partnerlanden naar 75 gegaan is (en dat wordt verder gereduceerd tot 60), onderscheidtbijvoorbeeld op grond van hun economisch gewicht en politieke invloedvijftien ‘ankerlanden’ (waaronder China, Brazilië, Turkije, Egypte en Nigeria), dieeen speciale benadering krijgen omdat ze belangrijk zijn voor het reduceren vanarmoede, duurzame economische ontwikkeling, vrede en veiligheid, global governance,en mondiale publieke goederen. Ook Nederland zal zijn relaties moetendifferentiëren langs betekenisvolle lijnen. Met landen in Zuidoost-Azië en Latijns-Amerika kan een relatie bestaan die gericht is op onderlinge kennisuitwisseling,op afspraken over klimaat, op handel, op de diaspora en andere relevante zaken.Dat is een verhouding waarin het niet past – en meestal ook niet gepast gevondenwordt door de partnerlanden in kwestie – om te werken met de overdracht vangeld. Terwijl de beoogde relaties in dit geval vooral gaan om het organiseren vanverkeer van kennis, mensen en goederen, zijn er ook landen waarbij vooral hetopbouwen van een relatie die gericht is op de grote geopolitieke vragen van belangis. Zo is China cruciaal voor het bewerkstelligen van mondiale publieke goederen.Binnen Afrika is het evenzeer zaak om zo specifiek mogelijk te zijn. De verschillentussen Afrikaanse landen zijn groot, en er bestaat geen simpele mal die hetantwoord levert op de vraag welk type relaties het beste aan te gaan.Hoewel de meeste mensen onder de armoedegrens zich nog steeds in Azië bevinden,past met de meeste landen in dit werelddeel geen simpele ‘hulpverhouding’meer. Overheden voelen zich verantwoordelijk voor hun eigen armen en tolererenniet zonder meer externe inmenging. Armoede waarbij westerse overheden eendirecte rol zouden kunnen spelen, concentreert zich steeds meer in Sub-SaharaAfrika. Van de dertig landen die het laagst op de Human Development Index vande undp staan, waar alle landen die samen de categorie low human developmentvormen, bijhoren, ligt er slechts één niet in Afrika (Oost-Timor, een land met éénmiljoen inwoners). Daarbij zij aangetekend dat Afghanistan geen score toebedeeldkrijgt vanwege de bijzondere situatie daar. Wat betekent dit meer in detail?China is erin geslaagd vanaf 1980 500 miljoen mensen uit de armoede te halen, enmet het huidige groeitempo zal daar binnen anderhalf decennium voor het overgrotedeel van de bevolking een basaal bestaansminimum gerealiseerd zijn. Dat isniet het geval in India, dat feitelijk uit 29 landen bestaat. Ook in India is weliswaargroei, maar die leidt vooral tot groeiende tegenstellingen tussen het rijke westenen zuiden enerzijds en het arme oosten en noorden van het land anderzijds. Zekeromdat de bevolkingsgroei in India voorlopig nog fors zal zijn – in 2030 passeerthet naar verwachting China als land met de meeste inwoners – zal dit probleemnog lang bestaan. Westerse donoren hebben er echter weinig te zoeken: nietomdat er geen problemen zijn, maar omdat de Indiase overheid geen prijs stelt opwesterse donoren die symboliseren dat India een ontwikkelingsland is. AanNederland is in 2003 zelfs expliciet gevraagd om zich als donor terug te trekken –