Minder pretentie, meer ambitie - Oapen

26 minder pretentie, meer ambitieMidden-Oosten is de vorming van één munt een heel eind op streek. Nieuwetransnationale gremia buigen zich over vraagstukken als klimaat en voedsel, maarook over zaken als de accountantsstandaarden en de bescherming van intellectueeleigendom. De g20 is in snel tempo een begrip geworden.Mondiale verhoudingen zijn veranderd …Ondertussen kunnen we ook steeds minder spreken van een Noord-Zuidverhouding,en het is al helemaal duidelijk dat die niet meer samenvalt met de tegenstellingtussen rijk en arm. In Vietnam leefde in 1993 nog 58 procent van de bevolkingonder de armoedegrens van één dollar per dag, in 2006 nog zestien procent en alshet in hetzelfde tempo als in de periode 1995-2007 door groeit, zal Vietnam in2010 als middeninkomensland gelden (World Bank 2008c). Het heeft zich in tweedecennia ontwikkeld van voedselimporteur tot de tweede exporteur in de wereldvan rijst. Wanneer China zijn huidige groeitempo volhoudt – wat overigens zekergeen vanzelfsprekendheid is –, kan men vermoeden dat in dit land de armoedeergens na 2020 voor een belangrijk deel verdwenen is, en dat dit land bovendienzelf kan zorgen voor de mensen die nog wel in armoede leven.Ondertussen maken velen zich zorgen om de grote rol van China in Afrika – iederzichzelf respecterend dag- en weekblad heeft daar de afgelopen jaren een reportageover uitgebracht, meestal met de verontrustende ondertoon dat China Afrikaleegrooft. Het is een eenzijdig beeld dat bijvoorbeeld geen rekenschap geeft vanhet feit dat 25 procent van de handel tussen Afrika en China bestaat uit Angoleseolie, en één kopermijn in Polen evenveel produceert als de hele befaamde Copperbeltin Zambia – het aandeel in de wereldproductie van Afrika op grondstoffengebiedligt voor bijna alle mineralen, behalve goud, onder de tien procent. Deopkomst van China heeft echter wel degelijk grote effecten, alleen zullen die zichnaar alle waarschijnlijkheid langs andere lijnen manifesteren. Zo zal de groeiendewelvaart in China er bijvoorbeeld toe leiden dat er minder graan en meer dierlijkeeiwitten gegeten zullen worden – en voor de productie daarvan is veel meer landbouwgrondnodig. Voor de productie van een kilo kippenvlees is drie kilo graannodig, voor een kilo varkensvlees vijf kilo graan en voor een kilo rundvlees achtkilo graan (Rabbinge 2009). Terwijl momenteel 112 procent van de wereldbevolkinggevoed kan worden met een bijna vegetarisch dieet, is dat slechts iets meerdan de helft van de wereldbevolking wanneer we wereldwijd 25 procent van onzecalorieën via dierlijke eiwitten zouden verkrijgen (iaastd 2009). In dat opzicht ishet nog een geluk dat Chinezen traditioneel de voorkeur geven aan kip en varkensvleesboven rundvlees. China is ondertussen net als Zuid-Korea begonnen met hetaankopen van grote stukken vruchtbare grond in Afrika om zijn eigen voedselproductieveilig te stellen. Zuid-Korea kocht inmiddels meer dan een miljoen hectaregrond in Sudan, Mongolië, Indonesië en Argentinië, wat overeenkomt met hettotale landbouwareaal in België (Daniel en Mittal 2009). China kocht recent vergelijkbarehoeveelheden grond in onder meer Madagaskar.