Minder pretentie, meer ambitie - Oapen

de opgave voor de toekomst191India vond de Nederlandse opstelling te arrogant, al helemaal in verhouding tothet bedrag dat het doneerde.Andere landen in Oost- en Zuidoost-Azië maken een snelle ontwikkeling door:Zuid-Korea en Taiwan hebben een westers inkomensniveau, landen als Thailanden Maleisië hebben een stevige middenklasse, en landen als Indonesië, Vietnam,Cambodja en Laos zijn goed op weg dat stadium te halen. De Filipijnen blijvennog achter, mede omdat de revolutie van de middenklasse tegen Marcos in 1986niet gevolgd is door een gelijkwaardige verdeling van bezittingen, in het bijzonderland. Bangladesh verdient nog de meeste aandacht, al was het maar omdat dit land160 miljoen mensen herbergt, Nederland er een lange ontwikkelingshulpgeschiedenismee heeft en er grote opgaven liggen, onder meer op het gebied vanwaterbeheer. Afghanistan en Iran kennen heel bijzondere politieke omstandighedenDe ‘Stannen’ (de voormalige Sovjetrepublieken in Centraal-Azië) hebbenruim voldoende grondstoffen om in principe voor zichzelf te kunnen zorgen.Benzine kost in Turkmenistan minder dan water: waterschaarste, overbegrazingen vervuiling zijn hier de meeste prangende problemen voor de bevolking diegrotendeels in afgelegen gebieden woont. De merendeels sterk repressieveregimes zijn sterk gericht op het veiligstellen van hun eigen belangen, waardoorherverdeling en structurele ontwikkeling niet van de grond komen. Kortom: hoeverschillende landen er onderling ook zijn, ontwikkelingshulp in haar klassiekevorm is in Azië – wellicht met uitzondering van Bangladesh – nauwelijks nog aande orde, althans voor de Nederlandse overheid. Wie binnen de burelen van deWereldbank rondloopt, krijgt dat ook te horen: medewerkers van de Bank gaangraag naar Azië, omdat daar successen te behalen zijn, ze zitten er dan ook vooralomdat er successen getoond moeten kunnen worden, niet uit noodzaak.Ook Latijns-Amerika kenmerkt zich door veel midden-inkomenslanden die in toenemendemate hun eigen weg vinden. Bolivia, en in mindere mate Colombia enEcuador groeien nog onvoldoende mee, en ook Haïti is een bijzonder geval, maar inzijn algemeenheid vindt Latijns-Amerika zijn eigen weg op het wereldtoneel.Wel blijft de ontwikkeling van de regionale organisatie ter plekke, Mercosur, achterbij andere regionale verbanden. Dat komt ten dele doordat hier minder dan bijvoorbeeldbij asean, de Zuidoost-Aziatische regionale organisatie, al een duidelijkeonderlinge oriëntatie bestaat. Voor een ander deel heeft het te maken met grotepolitieke verschillen (Chavez is niet overal geliefd) en met het indrukwekkendeoverwicht van Brazilië in het gezelschap. Veel landen in Latijns-Amerika kenmerkenzich door grote inkomensverschillen, maar er zijn signalen dat die ongelijkheidafneemt. Tussen 2000 en 2006 daalde de Gini-coëfficiënt in twaalf van de zeventienLatijns-Amerikaanse landen onder meer dankzij een vermindering van hetinkomensverschil tussen geschoolde en laaggeschoolde werknemers (als gevolgvan hoeveelheids- en prijseffecten) en als gevolg van progressieve transfers in cashen natura van de overheid (Lopez-Calva en Lustig 2009).