Minder pretentie, meer ambitie - Oapen

272 minder pretentie, meer ambitierentie van beleid is gebaat bij ngo’s die niet alleen bestaande incoherenties inbijvoorbeeld het beleid ten aanzien van migratie of wapenhandel blootleggen,maar die bovendien alternatieven aandragen. Michael Edwards (2008), voormaligdirecteur van de Ford Foundation, ziet hierin zelfs de voornaamste taak van ngo’s.Hij erkent het belang van landenspecifieke activiteiten, maar acht de vorming vaneen mondiale civil society gericht op het bijstellen van internationale regels,afspraken en normen een nog belangrijkere voorwaarde voor bestendig ontwikkelingsbeleid.Het gaat dan om zaken als het speelveld eerlijker maken, ruimtebieden aan stemmen uit het Zuiden, en het creëren van een achterban diemondiale veranderingen in consumptiepatronen kan helpen bewerkstelligen.Op het punt van mondiale regelgeving hebben ngo’s aantoonbare successengeboekt (Edwards 2008; Lewis en Kanji 2009; Riddell 2007). Zo heeft de Britseregering in 2005 onder de voortdurende druk van de ngo’s haar standpuntgewijzigd ten aanzien van tariefmuren en handelsbescherming en erkent nu dateen one-size-fits-all benadering van handel slecht kan uitpakken voor (sommige)ontwikkelingslanden (Riddell 2007). Ook internationale organisaties zijnbevattelijk voor de druk van ngo’s. De Wereldbank erkent dat zij dankzij ngo’s inde jaren tachtig en negentig ‘groener’ is geworden en dat de internationalecampagnes van ngo’s voor schuldenkwijtschelding hebben geleid tot het hipc(Heavily Indebted Poor Countries) programma voor schuldenreductie. En degeschiedschrijvers van de VN concluderen dat door de jaren heen sprake is vaneen langzame maar gestage groei van de invloed van ngo’s in het vn-systeem. Zekarakteriseren ‘ngo’s en consultants’ zelfs als ‘derde vn’ naast de eerste (vanregeringen) en de tweede (van internationale secretariaten) (Jolly et al. 2004; Jollyet al. 2009; Stokke 2009). Er blijven echter nog wel een paar uitdagingen over. Zolukt het ngo’s bijvoorbeeld wel om ‘zachte’ thema’s te adresseren (armoede oflandmijnen), maar niet om ‘harde’ veranderingen af te dwingen op het terrein vande economie of defensie. Ook blijft het moeilijk om innovatieve of werkbarealternatieven aan te dragen (Lewis en Kanji 2009).Als coherentie van beleid en mondiale publieke goederen cruciaal zijn voorontwikkeling, dan zouden ook ngo’s er goed aan doen hun aandacht verder in dierichting te verschuiven. Dat vereist een verdere en doelgerichte professionalisering.Goede voorbeelden en aanzetten zijn er al. Zo is Oxfam Novib onderdeel vanhet netwerkinitiatief taxjustice.nl en heeft het een traditie in fair trade, richt iccozich op internationale ondernemingen en verantwoord ketenbeheer, en voertHivos met anderen campagne op EU-niveau. Bovendien zijn sommige Nederlandseorganisaties geheel gericht op mondiale problematiek, zoals Pax Christi. Deevaluatie van het Nederlandse medefinancieringsstelsel stelt dan ook dat ons land‘is well positioned to play a leading role in global civil society development (Dietzet al. 2006: 94) en ook Grotenhuis (2009) voorziet een toekomst waar ngo’s zichmeer richten op mondiale vraagstukken.