1 - principio.qxd

caramelo 116
lación de esporas de B. anthracis, e unha forma intestinal
(carbuncose intestinal), debida ó consumo de carne infectada.
Tamén se di ántrax maligno, pústula maligna.
caramelo s.m. Azucre queimado, substancia escura que
se obtén quentando o azucre cun álcali, usada en preparacións
farmacéuticas como axente colorante ou aromático.
carapato s.m. Aceite de rícino.
caratomía s.f. Decapitación, decolación.
carbacol s.m. Éster da colina resistente á acetilcolinesterase,
con propiedades semellantes ás da acetilcolina, de
uso tópico no tratamento do glaucoma.
carbamacepina s.f. Anticonvulsivo e analxésico empregado
no tratamento de certos tipos de epilepsia e na
neuralxia do trixémino.
carbenicilina s.f. Penicilina.
carbidopa s.f. Alfa-metildopahidracina empregada
asociada a levodopa no tratamento da enfermidade de
Párkinson.
carbimazol s.m. Inhibidor da síntese das hormonas
tiroides.
carbohemia s.f. Oxidación imperfecta do sangue.
carbohemoglobina s.f. Hemoglobina combinada co
anhídrido carbónico.
carbohidrase s.f. Enzima que hidroliza hidratos de
carbono e os converte en azucres simples.
carbohidrato s.m. Hidrato de carbono.
carbohidraturia s.f. Exceso de hidratos de carbono na
urina.
carbol s.m. Fenol.
carbólico -a adx. Fénico.
carbolismo s.m. Intoxicación polo ácido fénico ou carbólico.
carbolizar v. Mesturar con ácido carbólico (fenol) ou
engadilo.
carboluria s.f. Presencia de fenol na urina.
carbometría s.f. Carbonometría.
carbómetro s.m. Instrumento empregado para determina-la
proporción de anhídrido carbónico no aire.
carbomicina s.f. Antibiótico bacteriostático contra
xermes grampositivos.
carbón s.m. Producto da combustión incompleta da
materia orgánica, especialmente a madeira. // Aceite de
c. Petróleo. / C. activado. Carbón vexetal quentado para
aumenta-las súas propiedades absorbentes e desinfectantes.
Tamén se di carbón medicinal. Úsase como antídoto
en varias formas de envelenamento e en procesos de
purificación da industria ou da investigación. / C.
animal. Variedade obtida pola combustión incompleta de
tecidos animais, especialmente os ósos. / C. medicinal.
Preparación farmacéutica de carbón. / C. mineral.
Grafito, antracita. / C. vexetal. Carbón de leña, empregado
como desodorizante, absorbente e antifermentativo
na dispepsia, diarrea e disentería e tamén como dentífrico.
carbonatado-a adx. Que contén ácido carbónico ou se
converteu en carbonato.
carbonato s.m. 1. Sal de ácido carbónico, ácido ou
neutro, segundo se substitúa por metal un ou dous átomos
de hidróxeno do ácido. 2. O ión CO 3
=.
carbonemia s.f. Acumulación de anhídrido carbónico no
sangue.
carbónico-a adx. Pertencente ou relativo ó carbono. //
Ácido c. 1. Corpo inestable, CO 3
H 2
, que resulta de
disolve-lo dióxido de carbono ou anhídrido carbónico en
auga, formando carbonatos. 2. Nome incorrecto do anhídrido
carbónico CO 2
.
carbonilo s.m. Radical divalente (–CO-) de cetonas, aldehidos
e ácidos orgánicos.
carbonización s.f. Conversión dunha materia orgánica
en carbón.
carbono s.m. Elemento non metálico tetravalente,
presente en tódolos compostos de tipo orgánico, nos
tecidos vivos e na atmosfera como CO 2,
que se atopa en
estado puro no diamante e menos puro no carbón, grafito
e antracita. O seu estudio constitúe a maior parte da
química orgánica. Posúe a característica única de formar
catro enlaces covalentes, combinándose facilmente
consigo mesmo e con outros elementos non metálicos
para constituír hidrocarburos, carbohidratos, alcohois,
aminoácidos, etc. Símbolo C. Peso atómico 12. Número
atómico 6. // Dióxido de c. CO 2
, gas carbónico, anhídrido
carbónico que forma coa auga ácido carbónico e respirado
puro produce a morte por asfixia ou sufocación.
Emprégase, só ou asociado ó osíxeno, en anestesioloxía.
/ Hidratos de c. Compostos de carbono en grupos de seis
átomos e de hidróxeno e osíxeno na proporción para
formar auga, que representan unha das tres categorías de
alimentos indispensables e comprenden os monosacáridos,
os disacáridos, os trisacáridos e os polisacáridos. /
Monóxido de c. Gas incoloro e moi tóxico, CO, óxido de
carbono, que se forma cando se queima o carbón con
escasa cantidade de osíxeno. Á súa toxicidade débense os
graves accidentes a que dan lugar os braseiros, estufas, e
outros lumes mal prendidos. / C. radioactivo. Isótopos
do carbono dos que os máis coñecidos son o carbono 12,
que é o estándar de masa atómica, 98,89% de carbono
natural, o carbono 13, empregado para ser detectado nos
tecidos vivos e estudiar así órganos e funcións, e o
carbono 14 beta-emisor empregado en estudios metabólicos.
/ Tetracloruro de c. Líquido volátil, CCl 4
, que se
utilizou como anestésico e como antihelmíntico.
carbonometría s.f. Medición mediante a precipitación
de carbonato de calcio en auga de cal, da cantidade de
anhídrido carbónico inhalado pola respiración ou existente
na atmosfera dun local.Tamén se di carbometría.