1 - principio.qxd

245 electromagnetismo
ración que actúa só sobre determinadas partes das células
ou dos tecidos.
electricidade s.f. Conxunto de fenómenos derivados da
enerxía asociada ás cargas eléctricas en repouso ou en
movemento. // E. dinámica Electricidade en estado de
movemento. / E. estática Electricidade en estado de
repouso que se orixina pola fretaxe de dous corpos. / E.
farádica Electricidade desenvolvida por inducción . / E.
galvánica Electricidade dinámica desenvolvida por unha
acción química. / E. inducida V. corrente inducida / E.
magnética Electricidade desenvolvida por un imán / E.
voltaica V. e. galvánica.
electricismo s.m. Conxunto de fenómenos producidos
pola electricidade.
eléctrico -a adx. 1. Pertencente ou relativo á electricidade
ou ás súas aplicacións. 2. Que contén, comunica ou
utiliza electricidade. 3. Propio dos fenómenos nos que
intervén a electricidade.
electrificación s.f. 1. Acto ou efecto de electrificar. 2.
Substitución dunha forza motriz por enerxía eléctrica.
electroacústica s.f. 1. Rama da electrónica que estudia a
conversión da enerxía eléctrica en enerxía sonora e á
inversa. 2. Técnica de rexistro da producción e reproducción
dos fenómenos acústicos por métodos eléctricos.
electrobioloxía s.f. Estudio dos fenómenos eléctricos
que se producen nos seres vivos.
electrocardiografía s.f. Método de rexistro da actividade
eléctrica do corazón coa finalidade de estudia-la súa
función.
electrocardiógrafo s.m. Aparello para a práctica da
electrocardiografía.
electrocardiograma s.m. Representación gráfica das
correntes eléctricas xeradas pola actividade do músculo
cardíaco.
electrochoque s.m. Producción dunha perda gradual do
coñecemento seguido de convulsións, por aplicacións da
corrente eléctrica a través da caixa cranial, usada no tratamento
de certas psicoses, especialmente na melancolía,
manía ou catatonía.
electrocinética s.f. Parte dos estudios sobre a electricidade
que investiga a corrente eléctrica e os fenómenos
relacionados con ela.
electrocución s.f. Morte real ou aparente producida por
unha descarga eléctrica.
electrodiagnose s.f. Método da investigación e diagnóstico
das enfermidades mediante o uso da electricidade.
Dise tamén electrodiagnóstico.
electrodiagnóstico s.m. V. electrodiagnose.
electrodiálise s.f. Separación dos electrólitos existentes
nunha disolución coloidal por aplicación dunha diferencia
de potencial a través dunha membrana semipermeable.
electrodinámica s.f. Parte da física que se ocupa do
estudio da acción das correntes eléctricas.
electrodinamómetro s.m. Instrumento para medi-la
intensidade das correntes eléctricas.
electrodo s.m. 1. Extremo dun conductor en contacto cun
medio ó que leva ou do que recibe unha corrente eléctrica.
En electroterapia, instrumento de forma variada que
é usado para a aplicación directa da corrente eléctrica ó
corpo. // E. negativo V. ánodo. / E. positivo V. cátodo.
electroencefalografía s.f. Método utilizado para o
rexistro gráfico por medio do electroencefalógrafo dos
fenómenos eléctricos que ocorren no cerebro.
electroencefalograma s.m. Rexistro gráfico obtido
mediante electroencefalografía das ondas bioeléctricas
do cerebro, empregado no diagnóstico de diversas afeccións
morbosas cerebrais.
electrofisioloxía s.f. Estudio das reaccións eléctricas dos
seres vivos en estado de saúde.
electrófono s.m. Aparello para reforza-los sons da voz
humana usado no tratamento da xordeira.
electroforese s.f. 1. Desprazamento de micelas ou partículas
en solución ou emulsión pola influencia dun campo
eléctrico. 2. Método utilizado para consegui-lo devandito
desprazamento.
electróforo s.m. Instrumento que produce, por inducción,
e que conserva pequenas cantidades de electricidade estática,
sendo usado para demostra-la producción desta
enerxía.
electrografía s.f. Conxunto de técnicas que permiten a
observación e o rexistro dos fenómenos eléctricos que se
producen pola actividade dos sistemas orgánicos excitables
(corazón, músculo, etc.).
electrohemostase s.f. Técnica que permite a consecución
da hemostase mediante o uso da corrente eléctrica.
electroimán s.m. Aparello que produce un campo
magnético mediante un sistema de bobinas cun núcleo de
ferro doce macizo, polas que circula unha corrente eléctrica.
electrólise s.f. Descomposición química ou desintegración
orgánica dun corpo producida pola corrente eléctrica.
electrólito s.m. 1. Elemento que en estado líquido pode
ser descomposto pola acción dunha corrente eléctrica. Os
electrólitos son unicamente os ácidos, bases ou sales
fundidos, disolvidos en auga ou noutro medio disolvente
apropiado. 2. Composto que nun medio acuoso se ioniza
ou disocia en partículas cargadas electricamente.
electroloxía s.f. Ciencia que estudia os fenómenos e leis
da electricidade. // E. médica Parte da física que estudia
as aplicacións médicas da electricidade.
electromagnetismo s.m. Parte da física que estudia as
relacións entre a electricidade e mailo magnetismo.