1 - principio.qxd

387 holocardio
histoincompatibilidade s.f. Grao de diferencia entre os
caracteres antixénicos de dous tecidos, polo que estes non
se poden utilizar para a realización dun enxerto ou dun
transplante dun sobre o outro.
histólise s.f. Proceso de desintegración dos tecidos.
histólogo -a s. Especialista no estudio da composición
celular dos tecidos orgánicos.
histoloxía s.f. Ciencia que estudia a composición e a
estructura microscópica dos tecidos orgánicos.
histoma s.m. Tumor constituído polas células características
dun tecido determinado.
histona s.f. Proteína básica simple existente no núcleo das
células.
histoneuroloxía s.f. Parte da histoloxía que estudia o
relativo ó tecido nervioso.
histonuria s.f. Presencia e determinación de histona na
urina.
histopatoloxía s.f. Parte da histoloxía que estudia os
tecidos celulares patolóxicos.
Histoplasma Xénero de fungos da familia Moniliaceae,
orde Moniliais, axente productor da histoplasmose
clásica.
histoplasmina s.f. Antíxeno utilizado na realización de
probas cutáneas, preparado a partir de organismos de
Histoplasma capsulatum. Nas áreas endémicas, a positividade
ante este antíxeno indica soamente unha exposición
previa ó mesmo.
histoplasmoma s.m. Colección granulomatosa redondeada,
localizada no pulmón, orixinada por unha infección
por Histoplasma capsulatum.
histoplasmose s.f. Enfermidade orixinada pola inhalación
ou a inxestión de esporas do fungo Histoplasma
capsulatum. Asintomática na maioría dos casos, pode
causar unha pneumonía aguda ou unha hiperplasia reticuloendotelial
diseminada, con hepatomegalia, esplenomegalia,
anemia, ou unha enfermidade semellante á
gripe, con derramo articular e eritema nodoso.
historradiografía s.f. Técnica que aplica os medios
radiográficos ó estudio dos tecidos.
historrexe s.f. Rotura dun tecido.
histoterapia s.f. Denominación xeral das técnicas terapéuticas
que utilizan tecidos animais no tratamento de
determinadas enfermidades.
histotomía s.f. Disección histolóxica dos tecidos.
histotóxico -a adx. Dos axentes que resultan tóxicos para
os tecidos.
histotribo s.m. Pinza utilizada para comprimir unha masa
de tecido que contén vasos sanguíneos abundantes coa
finalidade de parar unha hemorraxia.
histotripsia s.f. Proceso de esmagamento e destrucción
dun tecido.
histotrófico -a adx. Que estimula a nutrición e o mantemento
dos tecidos orgánicos.
histotrópico -a adx. Que ten afinidade especial polos
tecidos orgánicos en xeral.
histoxénese s.f. Conxunto dos procesos comprendidos no
desenvolvemento dos tecidos orgánicos.
histozoo s.m. Denominación xeral dada ós parasitos
protozoarios que viven nos tecidos orgánicos.
histricíase s.f. Erección anormal do pelo corporal.
histrionismo s.m. Reforzamento morboso da mímica
corporal, que aparece tipicamente nalgúns trastornos da
personalidade.
His-Werner, enfermidade de V. enfermidade.
hixiene s.f. Parte da medicina que estudia os medios apropiados
para a conservación da saúde e os métodos de
prevención das enfermidades que xorden da interrelación
entre o ser humano e o medio. // H. bucal A que trata do
mantemento da limpeza e da hixiene xeral dos dentes e
das demais estructuras bucais. / H. industrial Parte da
hixiene que trata dos problemas da saúde en relación coas
diferentes profesións ou oficios. / H. mental Parte da
hixiene que ten como obxecto a saúde mental. / H.
pública Aquela que busca a mellora da saúde pública a
través da elaboración de normas hixiénicas de cumprimento
xeral. / H. sexual Aquela que trata da conducta e
da educación sexual.
hixienista s. Especialista en hixiene.
hixienización s.f. Establecemento e práctica das condicións
hixiénicas adecuadas a un medio determinado.
hixiolatría s.f. Atención excesiva e mesmo morbosa dirixida
cara á propia saúde.
Hodgkin, enfermidade de V. enfermidade.
Hodgson, enfermidade de V. enfermidade.
hodo- Prefixo do gr. hodo (camiño), utilizado na formación
de palabras relacionadas cos camiños ou vías.
hodofobia s.f. Temor morboso ás viaxes ou ós camiños.
hodoloxía s.f. Parte da neuroloxía que estudia as vías
nerviosas.
holergasia s.f. Alteración profunda das funcións
psíquicas.
holmio s.m. Metal do grupo das terras raras, de símbolo
Ho, de número atómico 67 e masa atómica 164,94.
holo- Prefixo gr. holós (todo) utilizado na formación de
palabras que teñen significado de grande amplitude ou
totalidade.
holoblástico -a adx. Dos ovos que experimentan unha
segmentación na que participan tódalas súas partes constitutivas.
holocardio s.m. Monstro fetal carente de corazón.