1 - principio.qxd

orellóns 536
un avultamento no hélix. / O. mongoloide Orella irregular,
con distintas formas.
orellóns s.m.pl. V. parotidite.
orestón s.m. Electrón positivo.
orexia s.f. Apetito.
oreximanía s.f. Manía de alimentarse de forma esaxerada,
provocada polo medo a adelgazar.
orexíxeno-a adx. Que estimula ou aumenta o apetito.
organacidia s.f. Presencia dun ácido orgánico, especialmente
no estómago.
organela s.f. Inclusión celular citoplasmática que ten
unha función específica, como as mitocondrias, ribosomas,
lisosomas, etc.
organicismo s.m. Teoría médica que atribúe tódalas
enfermidades a lesións orgánicas. En psiquiatría, fundaméntase
na crenza de que existen lesións morfolóxicas do
SNC en toda enfermidade mental.
orgánico-a adx. 1. Relativo a un órgano. 2. Somático,
non funcional. 3. Relativo ós compostos do carbono.
organismo s.m. Ser vivo, animal ou vexetal.
organización s.f. 1. Acción de dotar de estructura orgánica
ou de formar órganos. 2. Transformación no interior
do organismo dun trombo, exsudado, ou calquera masa
sen vida en tecido conxuntivo vascular, por migración de
células e vasos sanguíneos.
organizado-a adx. Dotado de organización de vida.
organizador s.m. En embrioloxía, substancia que regula
a diferenciación dun determinado órgano.
órgano s.m. Parte estructural do corpo formada por
tecidos e células e dotada dunha ou varias funcións. // O.
acústico Órgano de Corti. / O. celular Parte dunha célula
con función definida. / O. cromafín Corpo ganglionar
feocromo que está cerca dos ganglios simpáticos. / O. de
Corti Órgano terminal acústico que inclúe as células
auditivas, chamadas bastonciños de Corti, e os seus
elementos de sostén. / O. de Giraldès Paradídimo. / O.
de Golgi Órgano final dun nervio sensitivo, semellante a
un fuso neuromuscular, situado na superficie do músculo,
cerca do tendón. / O. de Meyer Área de papilas a cada un
dos lados da porción posterior da lingua. / O. de Rosenmüller
Paraovario. / O. de Ruffini Órgano sensitivo
final da punta dos dedos. / O. do esmalte Prolongación
epitelial sobre a papila dentaria, da que se desenvolve o
esmalte. / O. eréctil Órgano que ten un tecido especial
que, mediante un mecanismo vasomotor, sofre variacións
de fluxo sanguíneo que lle permiten modifica-lo seu
volume e consistencia. / O. espiral Órgano de Corti. / O.
final Estructura situada no extremo dun nervio. / O.
rudimentario Órgano que non se desenvolve completamente.
organófilo-a adx. 1. Que ten afinidade polos compostos
orgánicos. 2. Que presenta afinidade por certos órganos
ou tecidos do corpo.
organografía s.f. 1. Descrición dos órganos dun corpo
vivo. 2. Radiografía dun órgano.
organografismo s.m. Fixación dos límites dos órganos
mediante liñas, a través da percusión, para comproba-lo
seu aumento ou diminución de tamaño.
organoide adx. 1. Semellante a un órgano. // s.m. 2.
Formación propia da célula, como por exemplo as mitocondrias
ou o aparello de Golgi, en contraposición a
calquera inclusión esóxena.
organoléptico-a adx. 1. Que se pode percibir polos
sentidos, especialmente polo olfacto e o gusto. 2. Capaz
de percibir unha impresión sensorial.
organoloxía s.f. Estudio dos órganos.
organoma s.m. Tumor composto de órganos ou de
porcións definidas dun órgano, como o quiste dermoide.
organometálico-a adx. Composto pola unión dun metal
con radicais orgánicos.
organon s.m. (lat.) Órgano.
organoneurose s.f. Enfermidade psicosomática.
organonimia s.f. Nomenclatura dos órganos do corpo.
organopatía s.f. Enfermidade orgánica.
organopatoloxía s.f. Estudio das organopatías.
organopexia s.f. Fixación cirúrxica dun órgano.
organoplastia s.f. Cirurxía plástica dun órgano.
organopoese s.f. Formación de órganos.
organoscopia s.f. Exame dos órganos en xeral, especialmente
das vísceras abdominais, a través dun instrumento
semellante ó citoscopio, introducido por unha incisión
abdominal.
organosol s.m. Solución dun coloide nunha substancia
orgánica, como alcohol, auga, etc.
organotaxe s.f. Fixación de certas substancias a órganos
específicos.
organoterapia s.f. Opoterapia.
organotrófico-a adx. Relativo á nutrición dos órganos.
organotropía s.f. ou organotropismo s.m. Afinidade
química dunha substancia ou dun microorganismo por un
tecido ou un órgano determinado.
organoxénese ou organoxenia s.f. Formación e desenvolvemento
dos diferentes órganos.
organoxénico-a adx. 1. Relativo á organoxenia. 2. Que
se forma nun órgano.
organóxeno adx. 1. Organoxénico. // s.m. 2. Elemento
químico característico das substancias orgánicas:
carbono, nitróxeno, osíxeno, etc.
organozoo s.m. Parasito animal que vive no interior dun
órgano.