1 - principio.qxd

261 enterohemia
entero- Prefixo do gr. énteron, (intestino).
enteroanastomose s.f. Anastomose ou comunicación
realizada mediante cirurxía entre dous segmentos do
intestino.
Enterobacter Xénero de bacterias da familia das enterobacteriáceas.
Son bacilos gramnegativos e anaerobios
facultativos, flaxelados e móbiles, fermentan a lactosa e
producen gas; comensais do intestino humano, poden ser
patóxenos en ocasións producindo sepse e infeccións
urinarias. // E. aeroxenes Formas móbiles flaxeladas
clasificadas anteriormente como Aerobacter aerogenes. /
E. cloacae Formas de enterobacter clasificadas anteriormente
como Aerobacter cloacae.
enterobacteriáceas s.f.pl. Familia de bacterias gramnegativas,
enaerobias facultativas, oxidase negativas,
fermentan glicosa e reducen nitratos a nitritos, medran en
medios de cultivo ordinarios sen necesidade de substratos
específicos; algunhas posúen mobilidade gracias a cilios
ou flaxelos implantados de xeito lateral na súa parede,
(flaxelación perítrica), e poden ter, dependendo da
especie, unha serie de antíxenos flaxelares, somáticos, de
cilios, de fimbrias, ou antíxenos de virulencia. Algunhas
son saprófitas habituais do intestino humano, e poden ser
patóxenas dependendo da cepa, como Escherichia coli,
outras actúan como patóxenos oportunistas como
Serratia, e outras como Salmonella, Yersinia e Shigella
son patóxenos humanos intrínsecos.
enterobíase s.f. Infestación producida por Enterobius
vermicularis. Tamén se di oxiuríase.
Enterobius Xénero de vermes nematodos (vermes cilíndricos
ou filiformes), parasitos intestinais. // E. vermicularis
ou Oxyuris vermicularis Verme de cor branca, filiforme
e pequeno tamaño (4 mm o macho e uns 10 mm a
femia), parasito do intestino groso humano, aínda que
tamén pode parasita-lo delgado, produce a enterobíase ou
oxiuríase, caracterizada principalmente por un intenso
proído na rexión anal ou perineal, xeralmente nocturno, e
manifestacións debidas ó rañado reflexo da zona, como
fendeduras ou infeccións secundarias. Trátase dunha
infección practicamente universal nos nenos e adultos
novos.
enterobrose s.f. V. enterobrosia.
enterobrosia s.f. Perforación do intestino. Tamén se di
enterobrose.
enterocele s.f. Herniación intestinal que contén un fragmento
do intestino delgado. // E. vaxinal V. colpocele.
enterocelíaco -a adx. Relativo ou pertencente á cavidade
abdominal.
enterocentese s.f. Punción cirúrxica do intestino.
enterocinase s.f. Enzima do zume intestinal que actúa na
activación dos precursores dos fermentos proteolíticos
tripsina, quimotripsina e carboxipeptidase, segregados
polo páncreas á luz do intestino. Tamén se di enteroquinase.
enterocistocele s.f. Hernia constituída por unha porción
de intestino e vexiga urinaria.
enterocistoma s.m. Quiste de orixe conxénita causado
por unha anomalía no desenvolvemento do conducto
onfalomesentérico, desenvolvido ás veces na parede do
abdome preto do embigo ou ben no intestino delgado na
proximidade da válvula ileocecal.
enterocistoqueocele s.f. Herniación escrotal da vexiga
urinaria e o intestino.
enterocleise s.f. 1. Peche dunha ferida intestinal. 2. Oclusión
da luz do intestino. // E. epiploica Peche dunha
perforación do intestino por medio do emprego dunha
porción do epíploon.
enteroclise s.f. Inxección dun líquido no intestino vía
rectal.
enterococo s.m. Estreptococos do grupo D de Lancefield,
que comprenden o Streptococcus faecalis, o S. faecium e
o S. durans. Trátase de bacterias grampositivas polimorfas
que no organismo se presentan como diplococos,
anaerobios facultativos, medran en medios de cultivo
dende os 20ºC. Son causantes de infeccións urinarias,
sepse, endocardite e procesos supurativos profundos.
enterocolecistostomía s.f. Anastomose cirúrxica realizada
entre o intestino delgado e a vesícula biliar.
enterocolite s.f. Inflamación simultánea do intestino
delgado e mailo colon.
enterocolostomia s.f. Anastomose cirúrxica establecida
entre o intestino delgado e mailo colon.
enteroconiose s.f. Afección intestinal producida por
partículas de po de calquera orixe.
enterodinia s.f. V. enteralxia.
enteroenterostomía s.f. Anastomose cirúrxica realizada
entre dúas porcións normalmente non comunicadas do
intestino.
enteroepiplocele s.f. Herniación conxunta do intestino
delgado e mailo epíploon.
enteroepiplonfalocele s.f. Herniación umbilical do
intestino delgado e o epíploon.
enterogastrite s.f. Inflamación do intestino delgado e
mais do estómago. Tamén se di gastroenterite.
enterogastrocele s.f. Hernia constituída por porcións de
estómago e intestino.
enterogastrona s.f. Hormona da mucosa duodenal que
posúe acción inhibidora da motilidade e a segregación
gástrica.
enteroglicagon s.m. Hormona producida pola mucosa do
intestino que posúe unha acción semellante ó glicagon
pancreático.
enterografía s.f. Radiografía do intestino.
enterohemia s.f. V. enteremia.